نکاتی از مواعظ استاد #مؤیدی در ویدیوکلیپ «عرض تقصیر در پیشگاه خدا» یکم؛ انسان هر قدر عمل صالح و کار نیک می‌کند، باید خود را در پیشگاه خداوند متعال مقصر بداند. مؤمن این‌گونه است! او همواره نگران است که آیا خدای دانا به آشکار و نهان، اعمال را پذیرفت یا خیر؟! آیا اعمال از عُجب ریا، خودبینی و خودخواهی پاک یا بدان آلوده بود؟ اصل این نگرانی، طبق فرمایش قرآن کریم، امری پسندیده است. چرا که در نهایت، انسان به ملاقات پرودگار رفته و ریز و درشت، پیدا و پنهان و حتی نیّت‌ها و انگیزه‌ها هم عیان می‌شود. دوم؛ انسان با رسیدن به چنین جهان‌بینی و درکی، از هر گونه کِبر فاصله می‌گیرد. زیرا با در نظر گرفتن خدا و آنچه در آخرت پیش رو دارد، دیگر خود را نخواهد دید. این، آغاز رهایی از خودبینی، خودپسندی و خودپرستی است. اما اگر این جهان‌بینی در انسان شامل نگیرد، از آنجا که او فطرتاً کمال‌خواه است، این مقصد را در خود جست‌وجو کرده و در نهایت، خودخواه و خودبرتربین می‌گردد. سوم؛ حد و تعریف «کِبر» طبق مثال امام معصوم علیه‌السلام، آن است که انسان علاقه‌مند است تا همه او را در حالی ببینند که با یک خیر دنیوی (مثل لباسی زیبا) که از آن برخوردار گشته، همراه باشد. به بیان دیگر، مردم او را با دارایی‌هایش، ثروتش، علمش، جاه و مقامش و دیگر برخورداری‌هایش ببینید. این یعنی، خود را دیدن و خدا را ندیدن! چهارم؛ انسان وقتی خود را ــ مستقل و بدون در نظر گرفتنِ مبدأ و مقصد ــ می‌بینید، خودبرتربین خواهد شد. این رذیله هم با اسباب مادی (انواع برخورداری‌ها) خود را ابراز می‌کند. پنجم؛ اگر نور خدابینی در انسان محقق و در طول عمْر پیوسته تقویت گردد، در ولایت حجت کبرای الهی که همان ولایت الهی است، وارد خواهد شد. طلوع این حقیقت در وجود، سبب می‌شود تا رذائل (کبر، غرور، عُجب، ریاکاری، حرص، حسد و ...) سوخته و همه از میان بروند؛ چرا که همه در خودبینی و خودخواهی ریشه دوانیده‌اند. نسخه تصویری: eitaa.com/ShiaTowhid/1394 نسخه صوتی: eitaa.com/ShiaTowhid/1392 —————— ‎با «توحید تشیّع» همراه باشید؛ @ShiaTowhid ‎تلگرام|اینستگرام|سروش|توییتر ‌‎ـ #مکارم_الاخلاق #رمضانیه