شخصی تعریف می‌کرد، در دهه اول محرم یکی از سال‌ها، هر شب هر جا که در مراسم عزاداری شرکت می‌کرد، به قدر وسع و توان مالی در هزینه‌های برگزاری مراسم‌ها مشارکت می‌کرد. او نه‌تنها هیچ توقع و انتظارِ پاداشی نداشت، بلکه از این نیز که حضرت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام، توفیق پرداخت سهمی کوچکی از هزینه عزاداری را به او عطا می‌فرمود، بسیار خرسند بود و از حضرت بابت این قبول، قلباً تشکر می‌کرد. او می‌گفت هنوز آن دهه به پایان نرسیده بود که یکی از دوستانش تماس گرفت و او را به یک سفر عتبات میهمان کرد. حتماً در هر مراسمی شرکت می‌کنید (خصوصاً مراسمات کم‌بضاعت) بدون توقع پاداش از حضرت، از پیشگاه عرشی امام حسین علیه‌السلام تقاضا کنیم تا توفیق پرداخت سهمی کوچکی از هزینه‌های برافراشتگی پرچم عزایت را به ما عطا فرماید! به‌راستی آیا این عمل، در دنیا و آخرت بی‌پاسخ می‌ماند؟ آنان هم توفیق عطا می‌فرمایند؛ هم پاداش و اجر ... 👈 بدهی فراخوان غدیر «توحید تشیع»