#برشی_از_متن_سخنرانی (10) منزلت عزم و اراده انسان «ثُمَّ نُنَجِّي الَّذِينَ اتَّقَوْا وَ نَذَرُ الظَّالِمِينَ فِيهَا جِثِيّاً؛ سپس آن‌ها را که تقوا پیشه کردند، از آن رهایی می‌بخشیم؛ و ظالمان را ـ در حالی که از ضعف و ذلّت به زانو درآمده‌اند ـ در آن رها می‌سازیم» (مریم: 72) از این آیه شریفه می‌توان چنین استفاده کرد که آنچه انسان را اهل نجات یا گرفتار و درمانده می‌سازد، همّت، اراده و عزم اوست. سنّت الهی بر این تعلق گرفته است که آدمی در این عالم آمده و با اراده و همّت خود، راهی را برگزیده و به‌سوی مقصد آن حرکت کند؛ حال این راه یا نورانی است یا ظلمانی! یا حق است یا باطل! یا راه صدق است یا راه کذب! یا راه عدل است یا ظلم! و در یک سخن، یا راهی است که به‌ پاکی منتهی می‌گردد یا به ناپاکی! انسان باید با عزم خود این راه را برگزیده و در آن پیش رود. هرگز بنا نیست معجزه‌ها انسان را پیش ببرند! از این رو، همیشه طواغیت و فراعنه در کنار پیامبرانی چون موسی و ابراهیم علیهماالسلام، در صحنه حاضر بوده‌اند. آیا اگر همیشه دشمنان حق با معجزات به‌کلی نابود می‌شدند، انتخاب‌گری انسان، همّت، عزم و اراده او معنا و ارزشی داشت؟ 📌 استاد #مؤیدی؛ شرح حدیث شریف عنوان بصری؛ جلسه اول ❗️ متن، بدون تغییر در محتوا، مورد تصرف و ویرایش ادبی قرار گرفته است. ♦️ «توحید تشیّع» را دنبال کنید؛ ایتا: https://eitaa.com/joinchat/2247819265Cd0a3037941 تلگرام | سروش | اینستگرام