عصر یک‌شنبه بیست و هفتم اردیبهشت هزار و سی‌صد و هشتاد و هشت دوازده سال پیش در چنین لحظاتی اهالی آسمان، مشتاقانه به استقبال پر کشیدن مردی می‌رفتند که در تمام لحظات حیاتش، توجه تام به مبدأ هستی داشت. گویی عمرش نمازی بود که با فرا رسیدن اجل به پایان رسید. سلام و تحیت خداوند بر بنده‌ صالحش، محمدتقی بهجت؛ به‌راستی او به مرتبه «العبد» که بالاترین مرتبه از مراتب عبودیت است، دست یافته بود. وَ سَلَـٰمٌ عَلَیۡهِ یَوۡمَ وُلِدَ وَ یَوۡمَ یَمُوتُ وَ یَوۡمَ یُبۡعَثُ حَیࣰّا (مریم: 15) با نثار فاتحه و صلوات، توجه و عنایت پرتأثیر جناب‌شان را به خود جلب می‌کنیم. امید آنکه دل‌هامان از نسیم‌های دل‌گشای عبودیت، جان تازه‌ای بگیرد. ان‌شاءالله ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ ♦️ «توحید تشیّع» را دنبال کنید؛ ایتا | تلگرام | سروش | اینستگرام | توییتر #مناسبتی #متفرقه