هر روز یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌹بسم الله الرحمن الرحیم🌹 «قُلْنَا يَا نَارُ كُونِي بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَىَ إِبْرَاهِيمَ» (سرانجام او را به آتش افکندند؛ ولی ما) گفتیم: «ای آتش! بر ابراهیم سرد و سالم باش!» تفسیر: به هر حال، ابراهیم(علیه السلام) در میان هلهله و شادى و غریو فریاد مردم به درون شعله هاى آتش فرستاده شد. آن چنان مردم فریاد شادى کشیدند که گوئى شکننده بت ها براى همیشه نابود و خاکستر شد! اما خدائى که همه چیز سر بر فرمان او است، و حتى سوزندگى را او به آتش داده و رمز محبت را او به مادران آموخته، اراده کرد این بنده مؤمن خالص در این دریاى آتش سالم بماند، تا سند دیگرى بر اسناد افتخارش بیفزاید. قرآن این معنى را چنین بازگو مى کند: به آتش گفتیم: اى آتش بر ابراهیم سرد و سالم باش (قُلْنا یا نارُ کُونِی بَرْداً وَ سَلاماً عَلى إِبْراهِیمَ). 🌺🌺🌺 بدون شک، فرمان خدا در اینجا فرمان تکوینى بود، همان فرمان که در جهان هستى به خورشید، ماه، زمین، آسمان، آب، آتش، گیاهان و پرندگان مى دهد. معروف چنین است: آتش آن چنان سرد و ملایم شد که دندان هاى ابراهیم(علیه السلام) از شدت سرما به هم مى خورد، و باز به گفته بعضى از مفسران، اگر تعبیر به سَلاماً نبود، آتش آن چنان سرد مى شد که جان ابراهیم(علیه السلام) از سرما به خطر مى افتاد! و نیز در روایت معروفى مى خوانیم: آتش نمرودى تبدیل به گلستان زیبائى شد. حتى بعضى گفته اند: آن روز که ابراهیم(علیه السلام) در آتش بود آرام ترین، بهترین و راحت ترین روزهاى عمرش محسوب مى شد. به هر حال، در این که آتش چگونه ابراهیم را نسوزاند، در میان مفسران گفتگو بسیار است، ولى اجمال سخن این است: با توجه به بینش توحیدى، هیچ سببى بى فرمان خدا کارى از او ساخته نیست، یک روز به کارد در دست ابراهیم(علیه السلام) مى گوید: نبر! و روز دیگر به آتش مى گوید: مسوزان! و یک روز هم به آبى که مایه حیات است فرمان مى دهد: غرق کن فرعون و فرعونیان را. (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۶۹ سوره‌ مبارکه انبیاء) @ShifteganeTarbiat