هر روز یک آیه: 🌺اَعوذُ باللّهِ مِنَ الشَّیطانِ الرَّجیم🌺 🌹بسم الله الرحمن الرحیم🌹 «وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءَ الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِينَ» و آنان را پیشوایانی قرار دادیم که به فرمان ما، (مردم را) هدایت می‌کردند؛ و انجام کارهای نیک و برپاداشتن نماز و ادای زکات را به آن‌ها وحی کردیم؛ و تنها ما را عبادت می‌کردند. تفسیر: آیه مورد بحث، به مقام امامت و رهبرى این پیامبران بزرگ و بخشى از صفات و برنامه هاى مهم و پرارزش آنها به طور جمعى اشاره مى کند. در این آیه مجموعاً شش قسمت از این ویژگى ها بر شمرده شده که با اضافه کردن توصیف به صالح بودن، که از آیه قبل استفاده مى شود، مجموعاً هفت ویژگى را تشکیل مى دهد. این احتمال نیز وجود دارد که مجموعه شش صفتى که در این آیه ذکر شده، شرحى براى صالح بودن آنها باشد که در آیه قبل آمده است. نخست مى گوید ما آن‌ها را امام و رهبر مردم قرار دادیم (وَ جَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً). یعنى علاوه بر مقام نبوت و رسالت مقام امامت را نیز به آن‌ها دادیم، امامت، آخرین مرحله سیر تکاملى انسانى است که به معنى رهبرى همه جانبه مادى و معنوى، ظاهرى و باطنى، جسمى و روحى مردم است. 🌺🌺🌺 فرق نبوت و رسالت، با امامت این است که پیامبران در مقام نبوت و رسالت تنها فرمان حق را دریافت مى کنند، از آن خبر مى دهند و به مردم ابلاغ مى کنند، ابلاغى توأم با بشارت و انذار. اما در مرحله امامت این برنامه هاى الهى را به مرحله اجرا در مى آورند خواه از طریق تشکیل حکومت عدل بوده باشد یا بدون آن، در این مرحله آنها مربّى اند. در حقیقت، مقام امامت مقام تحقق بخشیدن به تمام برنامه هاى الهى است، به تعبیر دیگر، ایصال به مطلوب و هدایت تشریعى و تکوینى است. در مرحله بعد، فعلیت و ثمره این مقام را بازگو مى کند: آنها به فرمان ما هدایت مى کردند (یَهْدُونَ بِأَمْرِنا). نه تنها هدایت، به معنى راهنمائى و ارائه طریق که آن در نبوت و رسالت وجود دارد، که به معنى دستگیرى کردن و رساندن به سر منزل مقصود. سومین و چهارمین و پنجمین موهبت و ویژگى آن‌ها این بود که ما به آنها انجام کار خیر و همچنین برپا داشتن نماز و اداى زکات را وحى کردیم (وَ أَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْراتِ وَ إِقامَ الصَّلاةِ وَ إِیتاءَ الزَّکاةِ). ذکر اقامه صلوة و اداء زکات بعد از فعل خیرات ، به خاطر اهمیت این دو برنامه است که نخست به طور عام در جمله وَ أَوْحَیْنا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْراتِ و بعد به طور خاص بیان شده است. و در آخرین قسمت به مقام عبودیت آنها اشاره کرده، مى گوید: آنها همگى فقط ما را عبادت مى کردند (وَ کانُوا لَنا عابِدِینَ). (تفسیر نمونه/ ذیل آیه ۷۳ سوره‌ مبارکه انبیاء) @ShifteganeTarbiat