هفته گذشته توفیق الهی یار شد و توانستم با جمعی از دوستان طلبه، از «پنجاه و چهارمین نمایشگاه تخصصی دستاوردهای صنعت هسته‌ای کشور» بازدید کنم؛ یک نمایشگاه آموزنده و غرورآفرین.
اما از ابتدا تا انتهای بازدید، دائم ذهنم با این سؤالات درگیر بود که:
آیا «حوزه‌های علمیه» نیز توانسته‌اند مثل بخش‌هایی از «دانشگاه»، در فرایند تبدیل کشور به یک «قدرت جهانی» مؤثر بوده و با «کاربردی‌سازی دانش» و تبدیل آن به «فناوری»، خدمتگزارِ «مردم» باشند؟
اگر صنعت هسته‌ای کشور به‌قدری بومی شده است که اسم سانتریفیوژهایمان را گذاشته‌ایم IR و اگر در اوجِ «تحریم» و «تهدید»، دانشمندان کشور توانسته‌اند چرخۀ کاملی از صنعت هسته‌ای را سامان داده و با وصل‌کردن آن به صنایع دارویی و غذایی، «نیازهای عینی کشور» را برطرف کنند، آیا حوزه‌های علمیه نیز توانسته‌اند در کمالِ «امنیت» و «آرامش»، آن‌گونه‌ای که باید و شاید پروژۀ «اسلامی‌سازی علوم انسانی» را پیش برده و «نیازهای معنوی، فکری و فرهنگی جامعه» را پاسخ دهند؟
آری؛ این‌ها همان سؤالاتی است که چند ماه قبل هم در یک یادداشت کوتاه به آن‌ها اشاره کرده بودم: 👇
🆔 @Smh_Doaei