🚩 گزارش جلسه دهم درس الاهیات اجتماعی اسلام/ تشیع در روز پنج شنبه تاریخ ۲۸ دی ۱۴۰۲ 🔸 استاد تقی زاده داوری در این جلسه به ادله قرآنی و حدیثی ای که مرحوم مطهری برای اثبات حیات جامعه آورده اند پرداخته است. آیه ۳۴ سوره اعراف که می گوید هر امتی، دارای اجل و عمر محدود است؛ آیه ۲۸ سوره جاثیه که می گوید هر امتی به کتاب و نامه عملش خوانده می شود ؛ آیه ۱۰۸ سوره انعام که می گوید عمل هر امتی را (برای خودش) زیبا و نیکو و جالب جلوه داده ایم، و سرانجام آیه ۵ سوره غافر که در آن به تلاش و اهتمام هر امتی در مخاصمه با پیام آور خود از طریق جدل باطل با او، و مبتلا شدن به عذاب الهی تصریح شده است. 🔸 در ادامه، استاد داوری به تکمله مرحوم مطهری در این مقوله اشاره نموده و از کتاب ایشان نقل کردند که در قرآن کریم احیانا مواردی دیده می شود که کار یک فرد از افراد یک اجتماع به همه آن اجتماع نسبت داده شده است، و یا کار یک نسل به نسل های بعدی یک قوم و جمعیتی نسبت داده شده است، و این در مواردی است که همه افراد آن اجتماع و یا همه نسل های متوالی آن قوم و جمعیت، با عمل و کار فرد خاص، همدلی و همفکری و رضایت خاطر داشته اند، چنانچه پی کردن و کشتن شتر توسط یک شخص در قوم ثمود به تمام افراد آن قوم نسبت داده شده و همگی را مستحق مجازات و عذاب الهی دانسته است (آیه ۱۵۷ شعراء؛ ۷۷ اعراف؛ ۶۵ هود؛ ۱۴ شمس). و چنانچه حضرت امیر علیه السلام در یکی از خطبه های خود که به شرح رضایت جمعی و یا ناخشنودی جمعی نسبت به یک کار، افراد را تبدیل به یک واحد حقیقی می کند و پیامدهای واقعی برای آنها به بار می آورد، به آیات مربوط به قوم ثمود و پی کردن ناقه آن توسط شخص واحد و سپس مبتلا شدن به عذاب الهی استناد کرده اند( نهج البلاغه خطبه ۲۰۱). مطهری آنگاه یادآور می شود که رضایت نسبت به یک عمل و یا خشم و غضب از یک کار، هنگامی بعنوان کار و عمل یک قوم و جمعیت تلقی می‌شود و مستوجب نقمت و عذاب می گردد که به مرحله تصمیم و عمل برسد و در واقع آن کار، کار جمع تلقی شود.