سلوک تشکیلاتی
✍ ؛ ▪️ یکی از ظرفیت‌های وجودی انسان است. منِ وجودیِ انسان در ابتدا و از بدو انعقاد نطفه مُضیّق و محدود است؛ او ابتدا تنها خودش را و در مراتب بعد خانواده و دوستانش را می‌بیند. مرحله مرحله از و جدا می‌شود و نگاهش توسعه می‌یابد؛‌ تا جایی که می‌کند و تشکیل می‌دهد و تمام فرزندان و نوادگان خود را نیز بخشی از منِ خودش تعریف می‌کند. ▪️نهایت توسعه من، انبیا (علیهم‌السلام) هستند که همواره همگان هستند و تمام امت خود را می‌کنند؛ تا جایی که قرآن درباره نبی اکرم (صلوات‌الله علیه) می‌فرماید: «لَعَلّکَ باخِعٌ‌ نَفْسَکَ» یعنی تو چنان در اندیشه هستی که جانت را هلاک خواهی ساخت! این مطلب حاکی از آن است که نهایت توسعه من جایی ست که پیامبرگونه در اندیشه‌ی دستگیری دیگران باشیم و از هیچ چیز فروگزار نکنیم. 🔸 با الگوگیری از و محوریت امام در توسعه من، باید بکوشیم درس توسعه من از کربلا بیاموزیم و خیرخواهانه گام برداریم. البته این نگاه با تسامح و خوش‌بینی ساده‌لوحانه تفاوت دارد. چنانچه رحماء بینهم لازم است، اشداء علی الکفار نیز لازم می‌آید. 🔸 با این بیان باید تمام و ما و تمام دستگیری‌ها و عتاب‌ها در راستای و باشد. در باید تلاش نمود تا یک مدینه فاضله جمعی محقق شود و همگان درصدد و دستگیری یکدیگر باشند. بله | ایتا | تلگرام | روبیکا | اینستاگرام | تارنما 🌐 www.Karavani.ir |
1 مشاهده