💢 می‌گویند چرا بعد از برجام هواپیما از ایران به دمشق رفته، مگر قرار بوده بخاطر گفتگوی شما همه کارهای کشور بخوابد؟ 🔻 سیاست خارجی فقط مذاکره نیست/ این هنر نیست که هر چه در میدان تولید شد شما در مذاکره خرج کنید 💬 دکتر سعید جلیلی: 🔻 از سال 92 فضای افکار عمومی با موضوع مذاکره پر شد و پس از حصول توافق برجام در سال 94، آن را «فتح‌الفتوح»، «آفتاب تابان» و «هدیه خداوند» نامیدند؛ اکنون نیز وعده می‌دهد که می‌خواهد در 100 روز آخر نیز با مذاکره، مسائل را حل کند. نتیجه 8 سال مذاکره، برخلاف «خواست مردم» و «وعده‌های دولت» بوده است. 🔻 آقای روحانی به عنوان رئیس تیم مذاکره‌کننده، در سال 84 نامه‌ای به آقای البرادعی، دبیرکل وقت آژانس انرژی اتمی نوشت و در آنجا گفت که ما به تمام تعهدات‌مان پایبند بودیم، اما شما هیچ امتیازی به ما ندادید؛ البرادعی در خاطراتش نوشته است که رفتار سه کشور اروپایی با ایران در این مذاکرات، تحقیرآمیز بود. 🔻 پیش از این مذاکرات، دولت وقت یک دور گفتگوهای انتقادی در سال‌های 71-72 با اتحادیه اروپا شروع کرد و نتیجه آن مذاکرات صدور حکم جلب رئیس‌جمهور وقت کشور شد. 🔻 در دوره اصلاحات نیز بحث گفتگوی تمدن‌ها و همکاری با آمریکا در افغانستان و عراق پیگیری شد و در آخر، ایران را محورت شرارت نامیدند. 🔻 باوجود اینکه پانزده بار آژانس بین‌المللی انرژی اتمی پایبندی ایران به تعهدات برجامی را تایید کرد اما همین اتفاقات در سال 94 و بعد از برجام نیز رخ داد؛ تعهدات از سوی ایران انجام شد اما طرف مقابل نه تنها پایبند نبود، بلکه از توافق خارج شد. 🔻 آیا تمام ابزار سیاست خارجی منحصر در مذاکره است؟ عرصه سیاست خارجی را وسیع‌تر از دیپلماسی است. توانایی‌های دفاعی، اقتصادی، سیاست منطقه‌ای و ... در عرصه روابط بین‌الملل همگی از جمله مولفه‌های قدرت در سیاست خارجی هستند که این مولفه‌ها منحصر در قدرت چانه‌زنی نیست. 🔻 دیپلماسی این نیست که سرمایه‌ها و مولفه‌های قدرت را خرج کند؛ اگر با این روش مذاکره صورت گیرد، بعد از مدتی سرمایه‌ای باقی نخواهد ماند. 🔻 قدرت میدان، پشتوانه مذاکره است. بهره‌گیری از مذاکره، نیازمند دست برتر میدان است؛ زمانی می‌توان از حقوق ملت در مذاکرات دفاع کرد، که مولفه‌های قدرت به عنوان پشتوانه مذاکرات تثبیت شده باشند. 🔻 در خلال برجام می‌گفتند درج شعار مرگ بر اسرائیل بر روی موشک‌های نظامی یا پرواز دولتی ایران ایر به سوریه، مانع مذاکرات بود، قرار نیست وقتی یک گفتگو صورت گرفت، مابقی ملاحظات و راهبردهای کشور تعطیل شوند. 🔻 اتکا مذاکرات سال‌های 84 تا 92 به مولفه‌های قدرت ملی بود. همان طرفی که سال 84 به دنبال تعطیلی و تخریب تاسیسات هسته‌ای بود، ظرف مدت سه سال مجبور شدند به پشت میز مذاکره بیایند؛ آمریکایی‌ها که می‌گفتند به علت عدم پایبندی ایران به قطعنامه‌ها، با ما مذاکره نخواهد کرد نیز به مذاکرات پیوست. 🔻 چه چیزی طرف مقابل را پای میز مذاکره آورد و باعث شد تا موضوع مذاکره را ما تعیین کنیم، نه طرف مقابل؟! مولفه‌های قدرتی شکل گرفت که او ناچار شد در برابر آن‌ها، عقب نشینی کند و مذاکره نیز به این مولفه‌ها تکیه می‌کرد. 🔻 سال 86 که من اولین بار به عنوان مسئول مذاکره به گفتگو رفتم، طرف مقابلی که دو سال پیش خواستار نابودی فعالیت هسته‌ای ما بود، درخواست می‌کرد که تعداد سانتریفیوژهای ایران از 3 هزار تا بیشتر نشود؛ حتی امکان اینکه شرایط بهتری را برای خود فراهم کنند، نداشتند. 🔻 در طول دوران مسئولیت بنده در راس تیم مذاکره کننده، قطعنامه صادر شد و 3 قطعنامه دیگر نیز مربوط به دوران مدیریت آقای لاریجانی بود. از سه قطعنامه دوران بنده، یکی از آن‌ها جنبه بیانیه داشت و بر قطعنامه‌های قبلی تاکید می‌کرد و دو تای دیگر زمانی صادر شد که به لحاظ حقوقی، با آژانس به عنوان مرجع رسمی و بین‌اللملی به توافق رسیدیم و این قطعنامه‌ها در واکنش به این توافق صادر شد. 🔻 قبل از دولت روحانی نه‌تنها سوخت 3 درصد را از دست ندادیم بلکه 20 درصد را هم به‌دست آوردیم. 🔻 غربی‌ها سال 89 برای اولین بار پذیرفتند که موضوع مذاکرات، فعالیت هسته‌ای ایران نباشد. 🔻 پس از مذاکرات دولت قبلی، زیاده‌خواهی‌های غربی‌ها متوقف شد. مذاکره باید میدان را تقویت کند نه آن را هزینه کند. @bidariymelat 🌐 اخبار استراتژیک 📡 @StrategicNews_ir