. خداوند . . . بندگانش را با نماز و زکات و تلاش در روزه داری در روزهایی که واجب شده است، حفظ کرده است. تا اعضا و جوارحشان آرام و دیدگانشان خاشع و جان و روانشان فروتن و دل هایشان متواضع باشد. کبر و خودپسندی از آنان رخت بربندد چرا که در سجده بهترین جای صورت را به خاک مالیدن فروتنی آورد و گذاردن اعضاء پر ارزش بدن بر زمین، اظهار کوچکی کردن است. و روزه گرفتن و چسبیدن شکم به پشت، عامل فروتنی است، و پرداخت زکات برای مصرف شدن میوه جات زمین و غیر آن، در جهت نیازمندی های فقرا و مستمندان است. به آثار عبادت بنگرید که چگونه شاخه های درخت تکبّر را دَرهم می شکند و از روییدن کبر و خودپرستی جلوگیری می کند. نهج البلاغه/فلسفه عبادات اسلامی