فرازی از دعای وداع با ماه مبارک رمضان (صحيفه سجاديه) «السّلام عليك من قرينٍ جلّ قدرُه موجوداً وأفجع فقْدُه مفقودا»سلام بر تو ای نزديكی كه وقتی بودی گرامی بودی و حال كه در آستانه‌ رفتن هستی، رفتنت فاجعه است و ما را غمگين می كند. همچون كسی كه عضو خانواده اش را از دست می دهد. «ومرْجوٍّ آلمٌ فراقه» سلام بر تو ای تكيه گاه اميد، كه در هنگام مفارقت، ما را متألم و رنجور كردی. آن ماه كه در جان انسان رسوخ داشت، وقتی از جان فاصله می گيرد، جايش را غم پر می كند؛ زيرا از آن صفای ضمير ديگر خبری نيست و آن نشاطی را كه انسان در ماه مبارک رمضان برای نثار و ايثار دارد، در غير اين ماه ندارد. اگر انسان در اين ضيافت حق از خدا غنا و بی نيازی طلب كند، چيزی او را متوجه و مشغول نمی كند، نه از كسی می ترسد و نه از بذل جان دريغ می كند. حکمت عبادات ص ١٧٢ #بخش_دوم