ما از جانب خدای تعالی مأمور حفظ ممالک اسلامی و استقلال آن ها هستیم و ترک نصیحت و سکوت [را] در مقابل خطرهایی که پیش بینی می شود برای اسلام و استقلال مملکت جرم می دانیم؛ گناه بزرگ می دانیم؛ استقبال از مرگ سیاه می دانیم. بر جمیع سخنرانان، چه در محیط های باز و چه بسته و تمام نویسندگان، تکلیف حتمی شرعی است که حتی به طور اشاره و کنایه، از گفتار و نوشته های اختلاف انگیز اجتناب نمایند که امروز اختلاف برای امت اسلامی، سمّ کشنده است. و باید بدانند که ایجاد اختلاف در محیط حاضر، جز تبعیت از نفس اماره و شیطان درونی و خدمت به ابرقدرت ها خصوصاً آمریکای جهانخوار، نیست. و از منکرات بزرگی است که شیطان به اسم اسلام، بر زبان ها و قلم ها جاری می کند. سخنرانی های سالم و سازنده در محیط های سالم غیر متشنج، برای ایجاد وحدت و تفاهم و جلوگیری از اختلاف و تشنج، مفید و موجب رضای خداست. ببینید چه وضعی اسلام و مسلمین دارند. قرآن و اسلام مهجور و مظلومند؛ برای این که مهجوریت قرآن و مهجوریت اسلام به این است که مسایل مهم قرآنی و مسایل مهم اسلامی یا به کلی مهجور است و یا برخلاف آن ها بسیاری از دولت های اسلامی قیام کردند. از مسایل مهم سیاسی قرآن دعوت به وحدت و منع از اختلاف است ـ با تعبیرهای مختلفی که در قرآن کریم هست ـ منع تنازع بین مسلمین و سران مسلمین است که نکته اش را هم فرموده است که: (...لا تَنازَعُوا فَتَفْشَلُوا وَتَذْهَبَ ریحُکُم) ما بررسی کنیم به این که آیا این دو اصل مهمی که دو اصل سیاسی مهم اسلامی است، در بین مسلمین چه وضعی دارد. آیا مسلمین اعتنایی کرده اند به این دو اصل؟ و آیا تبعیتی کرده اند از این دو اصل مهمی که اگر اطاعت از آن بکنند، تمام مشکلات مسلمین حل می شود و اگر اطاعت نکنند، فشل می شوند و رنگ و بویشان از بین می رود؟. روح الله خمینی، ۱۲ فروردین ۱۳۶۰ #وحدت @Thirdintifada