یادداشتی نوشته ام در نقد و بررسی مستند "دوئل امجدیه" کاری از آقای محمد رضا یوسفی
مسابقه دادن یا ندادن با رژیم صهیونیستی به یک مساله پرتکرار و سوالبرانگیز در اذهان افکار عمومی کشور تبدیل شده است بویژه که در سالهای اخیر عدم رقابت ورزشکاران ایرانی به رشتههای بیشتری هم کشیده و این مساله پربازتابتر هم شده است
بازی تیم تاج ایران با تیم هاپوئل رژیم صهیونیستی در سال 1970 میلادی 3 سال پس از جنگ 6 روزه و در دورانی که تیمهای عربی بازی با تیمهای اسرائیلی را تحریم کرده بودند، یکی از معدودترین خاطرات بهیادگار مانده در اذهان عمومی ایران از مواجهه با رژیم صهیونیستی است؛ موضوعی آشنا که تقریبا روایتی از آن شکل نگرفته و پرداخت نشده است.
✅ مستند «دوئل امجدیه» با آغازی جذاب سعی میکند در بستر تاریخ، ماجرای فینال جام باشگاههای آسیا را که بدون حضور تیمهای عربی و با 7 تیم برگزار شده بود، از زبان شخصیتهای مختلف با نگرشها و تفکرات گوناگون روایت کند. استفاده از اسناد با سندخوانی استاد تقیپور، بازیابی روایت نشریات اسرائیلی در آن سال، استفاده از خاطرات آقایان عزتشاهی، ربیعی و بازیکنان وقت تیم تاج، باعث شده فضای بازی در ورزشگاه امجدیه برای مخاطب جذاب و باورپذیر شود.
نگارنده معتقد است وهله نخست در مبارزه با رژیم صهیونیستی، گفتوگو با مردم و روایت اتفاقات است، درست اقدامی که مستند «دوئل امجدیه» و تیم سازنده آن انجام دادهاند.
❌محمدرضا یوسفی، کارگردان این مستند سعی کرده است با پیوند اتفاقات به جدایی بحرین، مخاطب را به اصل دیدار حساستر و بر اهمیت آن بیفزاید؛ اتفاقی که برخلاف خط روایت مستند، چندان متقن و باورپذیر درنیامده است و میتوان آن را انتقاد به مستند دانست.
مهمترین مساله در افکار عمومی در مساله فلسطین گفتوگو نکردن، توجیه و سخن گفتن با خود مردم به عنوان اصل مرجع عادیسازی یا عدم عادیسازی و تحریم رژیم صهیونیستی در ورزش، فرهنگ و دیگر تحولات اجتماعیاند.
این سیاست درست در ایران هم باید به درستی اجرا شود. متاسفانه به دلیل اجرای نادرست، این سیاست در معرض نارضایتی و فرسودگی قرار گرفته است. این فرسودگی در درازمدت اگر اصلاح نشود و با زبانی مثل زبان دوئل امجدیه با مردم صحبت نشود، به تعطیلی این سیاست و تسلیم در برابر طرفهای غربی خواهد انجامید.
http://vatanemrooz.ir/newspaper/page/3959/8/275284/0
@Thirdintifada