📚ذکر دائمی پروردگار انسان باید همیشه شکور و قدر شناس باشد. اگر کسی احسانی و محبتی به او کرد یا کاری برای او انجام داد، یا اگر سر سفره‌ای نشست، باید قدر شناسی و تشکر کند و اگر توانست بهتر از آن پاسخش را بدهد. این نشانه ادب، اقتضای انسانیّت و یک صفت بسیار پسندیده است که خیلی نزد خدا و حتی خلقِ خدا، ارزش دارد و به آدم اعتبار می‌بخشد. آیا تا به حال دقت کردیم، غذایی که می‌خوریم، مکانی که در آن زندگی می‌کنیم و هر چیزی که داریم، مِلک و مالِ امام زمان ارواحنافداه است؟ حتی نفسی که می‌کشیم و اصلاً همه هستی ما از اوست. ما سر سفره آن حضرت نشسته‌ایم و همه نعمت‌هایی که به ما رسیده و می‌رسد، با دست مبارک امام عصرروحی فداه است.(دعای عدیله: بِبقائِهِ بَقِیَتِ الدُنیا و بِيُمْنِهِ رُزِقَ الْوَرَي وَ بِوُجُودِهِ ثَبَتَتِ الْاَرْضُ وَ السَّمَاءُ. به واسطۀ وجود مقدس او دنیا باقی است و به برکت او مخلوقات روزی می‌خورند و به واسطۀ او آسمان و زمين پابرجا است.«زادالمعاد ص424» ) اقلِّ قدرشناسی و تشکر از ایشان این است که؛ به یاد ولیّ نعمت خود باشیم. لااقل برای صاحبِ خانه و صاحب و مالکِ همه چیز خود، دعا کنیم. خودمان را تحت ولایت، سرپرستی و فرمانروایی آن حضرت قرار دهیم. چون اگر انسان خودش را تحت فرماندهی آن حضرت ببیند، بالأخره روحیه و خُلقیات فرمانده در فرمانبردار تأثیر می‌گذارد و او را تربیت می‌کند و این حداقل شکری است که انسان می‌تواند بجا آورد. اگر انسان حقیقتاً می‌خواهد "دائماً به یاد خدا" باشد، واجب است در دلش "دائماً به یاد امام زمان علیه السلام" باشد. همه تقوی از همین جا شروع می‌شود. این همان معنای جمله‌ای از زیارت جامعه کبیره است که عرض می‌کنیم: «و اَدَمتُم ذکره: شما ائمه علیهم‌السلام ذکر خدا را دائمی کردید». یاد امام عصر علیه‌السلام همان ذکر خدا بلکه بالاترین ذکر خداست؛ زیرا یاد آن بزرگوار بیشترین چیزی است که انسان را به یاد خدا می‌اندازد و تمام قلب و جان آدم را به خدا متوجه می‌کند. توجه و یاد او همان تذکر و توجهی است که انسان را از گناه و آلودگی دور می‌کند و به طاعت خدا دعوت می کند. پس چه خوب است بلکه شرط حیات است که این تذکر، دائمی باشد. بنابراین می‌توان گفت امام زمان علیه السلام ذکرالله الأعظم است و "ذکر دائمی خدا"ست و ذکر اگر دائمی شد یا به عبارتی اگر انسان "دائم الذکر" شد، این ذکر دائمی به او اطمینان و آرامش دائمی خواهد بخشید و این همان معنای آیه شریفه است که فرمود:" ألا بذکر الله تطمئن القلوب." - (الَّذِينَ آمَنُواْ وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِكْرِ اللّهِ أَلاَ بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ: آنان كه ايمان آورده و دل‌هايشان به ياد خدا آرامش مى‏گيرد، آگاه باشيد كه تنها با ياد خدا دل‌ها آرامش پيدا مى‏كند.«رعد/28») و امیرالمؤمنین می‌فرماید این مداومت بر ذكر ، غذای روح‌ها و كليد پاكى است: مُداوَمَةُ الذِّكرِ قُوتُ الأَرواحِ وَ مِفتاحُ الصَّلاحِ . (غرر الحكم ، ح ۹۸۳۲ .) @mm_rastgoo