🔹🔹ادامه جلسه ۴۶ فرانک نیز مانند بسیاری دیگر از اقوام بربر، گاهی در خدمت سرداران روم و گاه با ایشان در جنگ بوده‌است. فرانک ها به دو قومِ (سالی) و (ریپونی) منشعب می‌شدند. ویژگی‌های ظاهری فرانک ها را چنین توصیف کرده‌اند: دارای موهای خرمایی و چشمان نمناک که به سبزی می‌زند، صورت را می تراشند، ریش نمی‌گذارند، جنگجویانی بلندبالا هستند، لباسی تنگ و چسبان دربر می‌کنند، زیر زانو را نمی‌پوشانند، شال پهنِ تنگی به کمر می‌بندند. استروگت ها قوم استروگت (گت شرقی) در حدود ۴۶۰ میلادی در دشت‌های مجارستان کنونی، در ساحل راست رود دانوب، در پانونی اقامت داشت. در حوالی سنه مذکور به سمت جنوب سرازیر شد. امپراتور بیزانس ناگزیر آن‌ها را به خدمت گرفت، اما آن‌ها دست از تاراج و غارت نمی‌کشیدند، امپراتور چون نتوانست آن‌ها را سرباز خود کند، به ایشان اجازه داد تا در ایتالیا سکنی گزینند. در این هنگام ادو آکر در ایتالیا امپراطور بود. استروگت ها در ۴۸۹میلادی به فرماندهی سردار خود تئودوریک، سپاه ادوآکر را شکست دادند و تئودوریک خائنانه ادوآکر را کشت. بدین‌ترتیب ایتالیا بدست استروگت ها افتاد و ایلیری، پانونی، سیسیل و ناحیه .پروانس، ضمیمه خاک آن‌ها گردید ویزیگت ها ویزیگت ها (گت های غربی) در ناحیه ای سکونت داشتند که پایتخت آن تولوز بود و مرز آن در شمال تا رود لوار کشیده می شد. ویزیگت ها خیلی بیشتر از استروگت ها به ایتالیا رفتند و امیر آنها به نام آلاريك در ۴۱۰ میلادی رم را گرفت و آن را به باد غارت داد. قوم ویزیگت از ایتالیا به خاک گل رفت و در دو طرف جبال پیرنه (آکیتن و اسپانیا) ساکن گردید. اوريك قدرت امپراتور را به رسمیت نشناخت و این امر در اروپای سنه پنجم میلادی نظیر نداشته است. قلمرو ویرگت ها وسیعترین قلمرو در میان حکومتهای بربر بود اما در ۵۰۷ الاريك دوم به دست فرانك ها مغلوب و کشته شد و تمام اراضی آنها در گل از دست رفت. پس از آن نیروهای امپراتوری مشرق، آندالوزی را به تصرف در آورد. در ۵۶۷ میلادی، سلطنتِ ویزیگت ها دوباره قدرت یافت و یکی از پادشاهان ویزیگت، مذهب مسیح را پذیرفت و این امر موجب افزایش قدرت کلیسا گردید که منجر به دخالت استقفها در انتخاب پادشاه و بدرفتاری با پیروان ادیان دیگر شد. پس از آن کلیسا و نجبا زمامدار واقعی کشور بودند و يك نوع تئوکراسی (حکومت روحانیون) شکل گرفت. بورگنت ها قوم بورگند در جنوب شرقی گل دولتی تأسیس کرد و قلمرو آنها کوچکترینِ کشورهایی بود که پس از حمله ژرمن ها ایجاد شد. بورگندها که متحد بودند بتدریج ساووا و تمام حوزه رود رن را به استثنای منطقه پروانس به تصرف در آوردند. پادشاهان این قوم القاب رومی داشتند و امپراتور را محترم می شمردند. معروفترین پادشاه آنها گندبو نام داشت که مردی جنگجو و در عین حال قانونگذار بود. مشکلاتی که در حکومت بورگندها وجود داشت، همان مشکلاتی بود که فاتحان ژرمنی با رعایای رومی خود داشتند و اگر چه رفتار بورگندها با رعایای رومی خود خوب بود، ولی اختلاف میان آنها که در نتیجه اختلافات مذهبی شدید تر می شد، هنوز باقی بود. بزودی بورگندها مجبور شدند، تبعیت فرانك ها را بپذیرند و قلمرو آنها در ۵۳۴ میلادی ضمیمه خاک فرانك ها شد. واندال ها حکومت و اندال ها شامل شهرستانهای قدیمی رومی یعنی موریتانی (در جنوب الجزایر)، نومیدی (الجزائر) و آفریقا و جزایر کرس، ساردنی، سیسیل و مجمع الجزایر بالثار (در سمت شرقی اسپانیا در دریای با نثار در مدیترانه) بود. واندال ها که از پیروان آریوس، از بدعتگذاران آیین مسیح بودند، عیسی را پسر خدا می دانستند، اما نه هم ذات پایدار یا چون او ازلی و ابدی، کلیساهای کاتولیک را ویران کرده، به اعدام روحانیون یا تبعید روحانیون آنها پرداختند. از پادشاهان معروف آنها ژان سريك بود كه امپراتور بیزانس را وادار کرد استقلال دولت واندال را به رسمیت بشناسد. ژان سريك در ۴۷۷ میلادی در گذشت. جانشینان او اشخاص ضعیف و بی لیاقتی بودند و بزودی تسلیم امپراتوری بیزانس شدند. آنگلو ساکسون ها برتانی از سده چهارم میلادی در معرض حمله ساکسون ها که از شمال غرب ژرمانی آمده بودند قرار داشت. پیکت های ساکن کالدونی نیز بر این ناحیه هجوم می بردند. در سنه پنجم میلادی، اسکوت ها که در ناحیه هیبرنی (ایرلند) سکتی داشتند به کالدونی تاختند و کالدونی از این پس اکوس نام گرفت. ورتی ژرن، پادشاه برتونها در مقابل حملات پیکت ها و اسکوت ها از ساكسون ها كمك خواست اما ساکسون ها پس از ورود به برتانی دیگر از آنجا بیرون نرفتند و چیزی نگذشت که دو دسته دیگر از اقوام ژرمن یعنی ژوتها، سکنه ژوتلند و آنگلها که مرکزشان در شلسویگ بود، به مهاجرت پرداختند و دولت هایی در برتانی شکل گرفت و در سده ششم تعداد این دولتها به هفت رسید، یعنی كنت، وسكس، سوسکس، اسکس به دست ساکسون ها، و استانگلی، مرسی، تور تمیری به وسیله آنگلها. 🚦@Westernstudies