🇮🇷ویکی شبهه🇮🇷 @Wiki_Shobhe 🌐«کانال جامع شبهات و شایعات فضای مجازی»🌐 ◀️شبهه #شماره_760 💡کلمات کلیدی : #تضرع، #گریه، #طلب_بخشش، #گناهان، #مفید، #هدف ⛔️ شبهه: ⛔️ @Wiki_Shobhe شبی از شبها، شاگردی در حال تضرع و گریه و زاری به درگاه خدا بود. در همین حال مدتی گذشت تا آنکه استاد خود را بالای سرش دید که با تعجب و حیرت او را نظاره می‌کرد. استاد پرسید: برای چه این همه ابراز ناراحتی و گریه و زاری می‌کنی؟ شاگرد گفت: برای طلب بخشش و گذشت خداوند از گناهانم و برخورداری از لطف خداوند! (خلاصه شده توسط ویکی شبهه) ✅◀️ پاسخ شبهه: ▶️✅ گريه انواع و اقسامى دارد كه مهمترين آن با شرحى مختصر چنين است: 1. گريه ترس و هراس: اين نوع گريه غالباً در اطفال وجود دارد و در واقع كودك با اين وسيله، ترس خويش را نمايان مىكند. 2. گريه جلب ترحّم: خود بر دو قسم است: «طبيعى» كه بسيار مؤثر و برانگيزاننده است؛ مانند گريه كودكى كه پدر و مادر خويش را از دست داده است. «تصنعى»؛ كه در ظاهر به ديگران مىخواهد بباوراند كه ناراحت و اندوهگين است. 3. گريه غم و اندوه: اين گريه انعكاسى از ظلمتى كه فضاى درون را فرا گرفته ابراز مىكند. جنبه مثبت اين نوع گريه تنها تخليه درون است و به همين جهت است كه پس از آن، آدمى كمى احساس آرامش مىكند. 4. گريه شوق و شادى: اين نوع گريه ناشى از رقّت قلبى است كه غالباً پس از دورهاى از يأس و نااميدى درباره موضوعى نمودار مىگردد. 5. گريه تقوا و رشد روحانى: اين نوع گريه مختص مردان و زنان الهى است و بيان سوز درون و ابراز عجز و پشيمانى، پريشانى، توبه و عشق به معبود است. اين گريه، موجب پالايش روح و زمينهساز قرب به خداوند است. گريه تقوا و پرهيزگارى، همان اشكى است كه اگر از سوز دل، بر گونهها جارى گردد؛ توجه حضرت حق را به بنده خود جلب كرده، بستر رحم و فضل او را فراهم مىسازد. تا نگريد ابر، كى خندد چمن / تا نگريد طفل، كى جوشد لبن طفل يك روزه همى داند طريق / كه بگريم تا رسد دايه شفيق تو نمىدانى كه دايه دايگان / كم دهد بىگريه شير او را رايگان گفت: فليبكوا كثيراً گوشدار / تا بريزد شير فضل كردگار (مثنوى، ج 3، دفتر 5). http://akhlagh.porsemani.ir/node/1422 محل اختلاف در اینجاست که آیا بدون عبادت، می‌توان به خوبی‌ها دست یافت؟ آیا اخلاق دینی مزیتی بر اخلاق فاقد دین دارد؟ – بسیاری که بدون عبادت به سوی اخلاقی بودن پیش می‌روند، در برخی زیبایی‌های اخلاقی پیش رفته و از برخی غافل می‌شوند. مثلاً به فقرا کمک می‌کنند اما عیب‌های دیگران را نمی‌پوشانند. – کسانی که بدون عبادت به سوی اخلاقی شدن پیش می‌روند، بیشتر در معرض تصورات نادرست قرار دارند. تصوراتی که هدف زندگی آنان را خدشه‌دار می‌کند و مانع رشد روحی است. مثلاً به دیگران کمک می‌کنند ولی حس می‌کنند که اگر آنان نباشند، فقرا و ضعیفان خواهند مرد؛ (گاه به همین خاطر منّت می‌گذارند) یا تصور می‌کنند که این فقرا همیشه به خاطر بدی خود و تلاش نکردنشان به این روز افتاده‌اند؛ (گاه به همین خاطر با حرف‌های نابجا، به آنان طعنه می‌زنند و آنان را آزار می‌دهند) اما کسی که با عبادت به فقر خود و بی‌نیازی خداوند رسیده است، کمک به دیگران را وظیفه و احتیاج خویش و نه ابزار منت قرار داده و در قبال آن حاضر نیست به کسی طعنه وارد نماید. – برای اخلاقی عمل کردن نیاز به قدرت اراده داریم. تاب آوردن آگاهانه بر دشواری‌های ملایم عباداتی چون روزه و حج واجب، علاوه بر تقویت اراده انسان، به خاطر نیت الهی یعنی حرکت برای خیر مطلق (خداوند)، از بسیاری غرورها و توقع‌ها رهاست و با خوب بودن بیشتر همراه می‌گردد. – عبادت موجب افزایش اعتماد و ایمان به خداوندی می‌شود که تکیه‌گاه فلسفه اخلاق است و این ایمان، در دشواری‌های اخلاقی می‌تواند به اتخاذ تصمیمات اخلاقی کمک کند. – عبادت موجب ایجاد خلوت و تمرکز قابل توجهی می‌شود که فرصت نگریستن به درون را افزایش می‌دهد در حالی که خدمت به خلق، با وجود اهمیت و لطافت آفرینی خود، این عمق کارکرد را ندارد و گاه انسان را در خطر سطحی و حجمی دیدن خوبی قرار می‌دهد. – عبادت خدایی که همه وجود انسان از اوست، به خاطر شدت خضوع انسان در برابر او (رکوع، سجده و …) لجبازی‌های نابه‌جای انسان را از بین می‌برد و به او جرأت بیشتری برای شکرگزاری (به عنوان صفتی زیبا) می‌دهد. اما در مقابل، کسی که به وجود خدایی هستی‌بخش باور داشته باشد ولی او را در قالب عبادت خاضعانه شکر نگوید، حق شکرگزاری آن نعمت بخش را ادا نکرده است. http://mighatemehr.ir/fa/?p=2983 🇮🇷 کانال ویکی شبهه 🇮🇷 @Wiki_Shobhe