مقدمه شادمانی از هیجانات بنیادی انسان است که نقش تعیین کننده ای در تأمین سلامت فرد و جامعه دارد. شادی، صرف نظر از چگونگی کسب آن، می تواند سلامت جسمی را بهبود بخشد. افراد شاد احساس امنیت بیشتری دارند، آسان تر تصمیم می گیرند و روحیه ی مشارکتی بالاتری دارند. شادمانی همواره با خرسندی، خوش بینی، امید و اعتماد همراه است؛ از این رو، می تواند نقشی تسهیل گر در توسعه ی پایدار جوامع داشته باشد. شادی میزان گلبول های سفید پس از تغذیه را افزایش می دهد. به عقیده واشه (1972؛ به نقل از آجودانی، 1373) فواید روانی شادی کمتر از فواید جسمانی آن نیست، به طوری که باعث می شود انسان، احساس قدرت و سبکی کند و احساسات مبهم و دردناک، سردردهای گنگ و گاه گاهی، احساس تنبلی و خیالات بی پایان، نگرانی های ناشی از خودخواهی و. .. را از بین می برد (فروم، 1980، ترجمه تریزی، 1360) حتی بیماری های ژنتیکی به اعتقادات و روش زندگی ما وابستگی بسیاری دارند (داچر، به نقل از بهادری نژاد، 1375). شادکامی می تواند انسان را برای ادامه ی زندگی به راه های بهتر راهنمایی کند؛ زیرا هیجان مثبت ناشی از شادکامی به مسئله گشایشی موفق و درنگ بیشتر در زندگی منجر می شود؛ همچنین شادکامی اثرهای مثبتی بر ادراک، شناخت و تعامل اجتماعی دارد و در افزایش خلاقیت و عمر طولانی نیز مؤثر است (کار، 1385: 27). در مقابل، سطح پایین رضایت از زندگی و احساس خوشبختی، بر گرایش های منفی به کل جامعه می انجامد و دوره های طولانی برآورده نشدن آرزوها و انتظارات، موجب ظهور نگرش های بدبینانه ای می شود که این بدبینی از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود (چلبی، 1387). با این وصف، شادابی و سرزندگی، گمشده ی زندگی شهری است. از دلایل آن می توان به وضعیت سخت زندگی در شهرهای بزرگ اشاره کرد؛ زیرا کیفیت فضاهای شهری تفاوت در خور ملاحظه ای با فضاهای طبیعی دارند که انسان به آنها نیازمند است؛ تراکم، ازدحام، ترافیک شهری همراه با آلودگی های صوتی و زیستی متعدد، وضعیت نامناسبی را بر انسان شهرنشین ایجاد کرده اند. از وظایف اساسی نهادهای اجتماعی و مدیریت شهری، تلاش برای ایجاد فضایی شاد و کاهش تنش های روانی افراد جامعه است که راهکارها و روش های دست یابی به آن پرسش اصلی است. https://eitaa.com/joinchat/3929080199Cbad1a50945