همونطوری که یک بچه مثلا تا دو سالگی با شیر مادر باید سیر بشه و مثلا مستقیم نمی تونه غذاهای بیرون رو بخوره و این شیر مادر تا یک سن خاصی فقط جواب میده در ما انسان ها هم اینطوری هست که این دنیا مثل شیر مادر برامون هست این پول و پدر و مادر و شغل و اینها همه وسیله ای هست که ما رو به خدا برسونه بتونیم عشق و محبت رو مستقیم از خدای عزیز دریافت کنیم و اگر تا یک سنی نتونیم این ارتباط رو برقرار کنیم و سیممون به خدای عزیز وصل نشده اینجاست که وارد جهنم ابدی میشیم و زمانی که این چیزهای دنیایی از ما گرفته بشه و در اکثر افراد زمان مرگ این اتفاق میوفته اگر به خدا وصل بودیم که خوشا به سعادتمون و اگر نه که واویلا.
آدم عاقل هدفش رو دنیا قرار نمیده و اگر زندگی رو درست درک کرده باشه و به مقام انسایت رسیده باشه متوجه میشه این چیزهای دنیایی همه برای رسیدن به خدای عزیز هست ، یعنی در واقع وسیله هستند نه هدف .
آدم های دنیایی با دنیا خوش و غمگین هستند اما انسان های واقعی و الهی با معشوق اصلی خوش یا نارحت هستند و دیگه دنیا نمیتونه بازیشون بده.
آدم های دنیایی وقتی مثلا مالی از دست میدن یا به دست میارن حالشون تغییر میکنه اما آدم های الهی وقتی معشوق نگاهشون میکنه یا ازشون رو برمیگردونه خوشحال یا ناراحت هستند و چقدر تفاوت هست بین آدم های زمینی و آسمانی.
#تحلیل