گفت: من با بنى اميه رابطه دوستى داشتم، ولى تو با خاندان رسالت دوستى مىكردى، به همين دليل نسبت به تو خشمگين شدم و نخواستم اموالم به تو برسد، آن را در جايى دفن كردم، اكنون پشيمان هستم، به فلان باغ من برو و زير فلان درخت زيتون را حفر كن، اموال من كه 150 هزار درهم (يادينار) است در آنجا است، آن را بردار و پنجاه هزار آن را به امام باقر (عليه السلام) بده و بقيهاش مال خودت باشد.
مردم شيعى، به آن باغ رفت و آن پول را پيدا كرد، و پنجاه هزار درهم آن را به امام باقر (عليه السلام) داد، امام باقر (عليه السلام) آن را گرفت، و به قسمتى از آن قرض خود را ادا كرد و با قسمتى، زمينى را خريد: آنگاه امام باقر (عليه السلام) فرمود: به زودى به آن مرده (پدرت) به خاطر اظهار پشيمانىاش نسبت به عداوت با ما، و به خاطر اينكه با فرستادن اين مقدار (50 هزار) پول براى ما، ما را مسرور نمود، سود و بهرهاى خواهد رسيد.(208)
مژده پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) و على (عليه السلام) در آغاز عالم برزخ
جمعى در محضر امام صادق (عليه السلام) بودند، سخن از شيعيان و پيروان امامان خاندان رسالت (عليه السلام) به ميان آمد، امام صادق (عليه السلام) به يكى از حاضران به نام عقبه فرمود: وقتى كه نفس به گلو رسيد (لحظه مرگ فرا رسيد)!! (آنگاه امام سكوت كرد) معلى بن خنيس در آنجا حاضر بود، به عقبه اشاره كرد كه از امام صادق (عليه السلام) سؤال كن (تا بقيه سخنش را بفرمايد).
عقبه از امام پرسيد: انسان در آن لحظه مرگ چه چيز مىبيند؟
امام صادق (عليه السلام) فرمود: مىبيند! عقبه تا ده بار پرسيد: چه مىبيند؟!
امام صادق (عليه السلام) در پاسخ به طور مكرر مىفرمود: مىبيند!
عقبه به سؤال خود ادامه داد و اصرار كرد كه چه مىبيند؟
امام صادق: اصرار دارى كه بدانى چه مىبيند؟!
عقبه: آرى اى پسر رسول خدا(صلى الله عليه و آله و سلم)!، من شيعه و در دين شما هستم، اگر بر اثر جهل، دينم را از دست بدهم چهكنم؟ هر ساعت كه دستم به دامن شما نمىرسد...
عقبه در حالى كه گريه مى كرد، به گفتار خود ادامه مىداد. دل امام صادق (عليه السلام) به حال او سوخت و فرمود: اى عقبه! هيچ شيعه با ايمانى نمىميرد، مگر اينكه سوگند به خدا در هنگام مرگ آن دو نفر را مىبيند.
عقبه: آن دو نفر كيستند؟
امام صادق: آن دو نفر، رسول خدا(صلى الله عليه و آله و سلم) (صلى الله عليه و آله و سلم) و على (عليه السلام) هستند.
عقبه: اگر مومن در لحظه مرگ (در آغاز عالم برزخ) آن دو نفر را مىبيند، آيا دلش مىخواهد به دنيا باز گردد؟
امام صادق: مومنى كه از دنيا رفت تا آن دو نفر را نديده، نمىخواهد از دنيا دل بردارد، ولى وقتى كه آنها را ديد دل از دنيا مىكند.
عقبه: آيا آن دو نفر با او سخن مىگويند؟
امام صادق: آرى هر دو به بالين مومن مىآيند، نخست پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) با توجه مخصوص و كامل به او مىنگرد و به او مىفرمايد: مژده باد به تو اى دوست خدا، من براى تو بهتر هستم از آنچه را كه در دنيا واگذاشتى.
سپس آن حضرت برمىخيزد، آنگاه على (عليه السلام) به پيش مىآيد و با توجه مخصوص و كامل به مومن مىنگرد، و به او مىفرمايد: مژده باد به تو اى دوست خدا، من على پسر ابو طالب هستم، كه در دنيا مرا دوست داشتى، اكنون از نتيجه دوستيت بهره مند مىگردى آنگاه امام صادق (عليه السلام) فرمود: خداوند اين مطلب را در قرآن بيان كرده است
عقبه: فدايت گردم، در كجاى قرآن بيان كرده؟
امام صادق: در سوره يونس (آيه 63 و 64) كه مىفرمايد: الذين امنوا و كانوا يتقون - لهم البشرى فى الحياه الدنيا و فى الاخره لا تبديل لكلمات اللّه ذلك هو الفوز العظيم ؛ همانها كه ايمان آوردهاند و پرهيزكار بودند، در زندگى دنيا و آخرت شاد و مسرورند، و وعدههاى خدا تخلف ناپذير است، اين است آن رستگارى بزرگ.(209)
به اين ترتيب حضور پيامبر (صلى الله عليه و آله و سلم) و على (عليه السلام) در بالين مومن در لحظه مرگ (آخر دنيا) و آغاز برزخ (آغاز آخرت) مايه سرور و شادى شيعيان باايمان خواهد شد.
تجسم اعمال در عالم برزخ
يكى از علماى برجسته كه به حق عالم ربانى بود، مرحوم آيت اللّه علامه حاج ميرزا على آقا شيرازى (رحمة الله عليه) است كه سالها در حوزه علميه اصفهان تدريس مىكرد. استاد علامه شهيد مطهرى كه بهره فراوانى از درسهاى او، به خصوص درس عرفان و نهج البلاغه او برده، در شان ايشان مىنويسد: مرحوم ميرزا على آقا (اعلى اللّه مقامه) ارتباط قوى و بسيار شديدى با پيامبر اكرم(صلى الله عليه و آله و سلم) و خاندان پاكش (عليه السلام) داشت.