خیلی‌ها رو دیدم که میگن "ما خیلی تنهاییم" یا با یه غم خاصی میگن "ما کسی رو نداریم" میفهممتون، درکتون میکنم. منم سال‌های زیادی رو تنهایی زندگی کردم و تو همه‌ی این سال‌ها رفیق‌های زیادی رو دور خودم جمع کردم! همه این روزها و شب‌هایی که تنها بودم رو یادمه، و همه اون روزهایی رو هم که دور و برم شلوغ بوده یادمه! هزاران دوست یا رفیق تو مجازی دارم و تو حقیقت هم همینطور. ولی رفقا با همه این‌ها من هنوز احساس "تنهایی" میکنم. این حس نه از افسردگیه‌ نه از تمنای ترحم! من " تنهایی انسان ر‌و پذیرفتم" به این باور رسیدم که آدمی جز خدا کسی رو نخواهد داشت.. اگر بپذیرید، این تنهایی شمارو نمی‌ترسونه بلکه قوی‌ترتون میکنه خدا، god،الله جل جلاله https://eitaa.com/joinchat/3875078409C9baedb71d9