🌙 شب‌نوشت 🌙 دو نکته ی تاریخی پیرامون استفاده ی آمریکا از گزینه ی نظامی 🔷 نکته ی نخست: دوستانی که با تاریخ ایالات متحده آشنا هستند، کاملا واقف و مصدِّق اند که در طول تاریخ، قدرت نظامی آمریکا هیچگاه محک جدی و درخوری نخورده است تا عیار واقعی آن آشکار شود. آمریکا در قریب به صددرصد موارد، به کشورهایی حمله ور شده است که از نظر نظامی به هیچ وجه هم سطح یا حتی نزدیک به سطح او هم نبوده اند؛ یعنی کشورهایی که پیش از آغاز درگیری با آنان نیز یقین به پیروزی خود داشته است. مانند: مکزیک، کامبوج، لائوس، فیلیپین، ژاپن، افغانستان، عراق و نمونه های فراوان دیگر. 😊 به قول حافظ: خوش بود گر محک تجربه آید به میان تا سیه روی شود هر که در او غش باشد! ♦️ البته در چند مورد نیز «ناپرهیزی» حسابی کار دستش داد و ناچار شد با خفت و خواری از آن کشورها خارج شود. مانند: ویتنام – افغانستان - عراق 🔷 نکته ی دوم: تاریخ آمریکا نشان می دهد که او هیچ زمان به کشوری تهاجم نظامی نخواهد کرد مگر آنکه پیش از آن دست کم از ۶ چیز خاطرجمع باشد: ◀️ یک. از امکانات طرف مقابل آگاهی کامل داشته باشد ◀️ دو. کاملا از سطح پاسخگویی طرف مقابل مطلع باشد ◀️ سه. یقین کند که همانطور که توانسته جنگ را آغاز کند، بتواند پایان دهنده ی به آن نیز باشد ◀️ چهار. یقین کند که از پیش برنده است و پیروز می شود؛ آن هم با حداقل هزینه و تلفات ممکن ◀️ پنج: یقین کند که طرف مقابل آنگونه که باید و شاید حاضر نیست از خود دفاع کند ◀️ شش: از آینده ی پس از جنگ در آن کشور خاطرجمع باشد که مبادا شرایط به ضد او یا بدتر از قبل تبدیل شود 🌹 آمریکا، در خصوص هیچیک از موارد فوق به هیچ گونه یقینی در رابطه با کشورمان نرسیده است. @abarshagerd ✍️