گوشامون رو تیز کنیم و ذهنمون رو متمرکز کنیم که بناست یه حرف مهم از امام سجاد علیه السلام بشنویم. البته حواستون هست که به اون نگاه آسیب شناسانه که گفتم باشه و این حرف مهم رو بشنویم. دلم نمی‌آد به راحتی اون نکته رو خرج کنم. باور کنید بنا ندارم اذیتتون کنم. می‌خوام مطلبی که می‌گم تا عمق وجودمون نفوذ کنه و منشأ اثر بشه. به خاطر همین هم کمی معطلتون می‌کنم. پس اجازه بدید یه نکتۀ دیگه رو هم بگم، بعد از اون سخن آسمونی امام سجاد علیه السلام رو بشنویم. وقتی حرفی رو از معصوم می‌شنویم نباید فراموش کنیم که این حرف عین حقه، عین حرف خداست، هیچ مبالغه‌ای توش نیست، حرف یه آدم عادی نیست، حرف یک انسان متصل به خداست، حرف کسیه که از طرف خدا حجت بر ماست. اسود بن سعید می‌گه در نزد امام باقرعلیه السلام بودم که ایشون بی مقدمه بدون این که کسی از ایشون سؤالی بپرسه شروع کردن به حرف زدن و گفتن: نَحْنُ حُجَّةُ اللَّهِ وَ نَحْنُ بَابُ اللَّهِ وَ نَحْنُ لِسَانُ اللَّهِ وَ نَحْنُ وَجْهُ اللَّهِ وَ نَحْنُ عَيْنُ اللَّهِ فِي خَلْقِهِ وَ نَحْنُ وُلَاةُ أَمْرِ اللَّهِ فِي عِبَادِهِ. ما حجت خداییم، ما باب الله هستیم، ما زبان خداییم، ما وجه اللهیم، ما چشم خدا در میان مخلوقاتش هستیم و ما والیان و متولیان امر خدا در میان بندگانش هستیم. (الکافی، ج 1، ص 145) پس وقتی داریم حرفی رو از معصوم می‌شنویم، باید حواسمون باشه که داریم از زبان خدا می‌شنویم. خودشون گفتند: نَحْنُ لِسَانُ اللَّهِ؛ ما زبان خداییم. @abbasivaladi