💠 معانی فقاهت ❖ آیت الله محمدتقی شهیدی ● فقاهت سه معنا دارد: ۱. دین شناسی و بصیرت در دین است. اختصاص به علم به فروع ندارد. در روایت داریم أَلاَ أُخْبِرُکُمْ بِالْفَقِیهِ حَقِّ الْفَقِیهِ؟ مَنْ لَمْ یُقَنِّطِ النَّاسَ مِنْ رَحْمَةِ اللّه ِوَ لَمْ یُوءْمِنْهُمْ مِنْ عَذَابِ اللّه. خب این فقیه یعنی دین شناس. دین بالمعنی الاعم نه خصوص فقه مصطلح. آیه نفر هم ظاهرا همین است، لیتفقهوا فی الدین فقط تفقه مصطلح نیست. لیتفقهوا فی الدین یعنی دین شناس بشوند، چه در عقائد، چه در تفسیر و چه در فروع دین. ۲. علم به احکام فرعیه است اعم از اجتهاد یا تقلید اینکه حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام می‌فرمود: یَا مَعْشَرَ اَلتُّجَّارِ اَلْفِقْهَ ثُمَّ اَلْمَتْجَرَ، این نه یعنی اول بروید مجتهد بشوید. بلکه، علم به احکام فرعیه پیدا کنید ولو تقلیدا. ۳. علم به احکام شرعیه است از روی اجتهاد. که مقصود از تفقه در مصطلح فقهاء همین معنای سوم است. در تفسیر امام عسکری علیه‌‌السلام هم هست که: فأما من کان من الفقهاء صائنا لنفسه حافظا لدینه مخالفا علی هواه مطیعا لأمر مولاه فللعوام أن یقلدوه. این همان معنای سوم است. @madras_emb