پدر ای روح نیایشگر و الگوی کمال پدر ای ریح نوازشگر من در همه حال پدر ای سایه لطف تو فزاینده ی عشق پدر ای مجمع احسان و پسندیده خصال تو چه ناچیز مرا با دل و جان پروردی همه ایام و لیالی همه ماه و همه سال شده ای تکیه گهم بعد خداوند رحیم که خرابم نکند حادثه ی تلخ زوال چو به آماج بلا امن حصار تو نبود به شکوفا شدن غنچه نمی بود مجال عرق گرم ز پیشانی خود باریدی و چه خوش فایده دادی ز جبینت به نهال به تنومندی ما نقش تو باشد ابدی ور نه مارا چه هنر بود به خلق خط و خال باغبان مرشد من قوت بازوی تو بود ثمر زحمت و رنج تو مرا شد پروبال به تن و روح بشر مرکب رهواری هست نشود رام بدون مدد نان حلال اسب خوشبختی ما گر که شتابان شده است ز نگهدار بدان خبرگی نسب نعال بوسه گاهم شده پیشانی و دستان طبیب که به تیماری او شد ز برم درد وبال شده همواره دعایت قدم افزای《حمید》 شده همواره دعایش به وی این راه محال جهت شادی روح شاعر آئینی کربلایی حمید رضا کسرایی صلوات اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وآلِ مُحَمَّدٍوعَجِّلْ فَرَجَهُم ْ