🌷نکته تفسیری صفحه ۲۱۱🌷 دنیا، سرای ناپایدار؛ آخرت، سرای امنیت: اگر بخواهیم مراحل زندگی یک انسان را از زمان تولّد تا هنگام مرگ توضیح دهیم، به صفحات زیادی نیاز داریم؛ امّا این آیات، با مثالی زیبا و کوتاه، تاریخ پرماجرای عمر یک انسان را به تصویر می کشد؛ مثالی که برای هر انسانی در هر زمان و مکانی فهمیدنی است. به فرموده‏ ی این آیات، زندگی دنیا مانند باغی پر از درخت و سبزه و گیاه است که به برکت آبِ باران، سبز و خرّم شده است. این باغ، روز به روز زیباتر می شود و با گل های رنگارنگ و شاخسارهای سبز، زینت بیشتری به خود می گیرد. میوه های این باغ آرام آرام به ثمر می نشیند و صاحبانش آماده‏ ی چیدن آن می شوند؛ که ناگهان سرمایی سخت یا توفانی شدید سراغش می آید و یک شبه تمام گیاهان آن را درهم می پیچد و چیزی از آن همه زیبایی به جای نمی گذارد؛ چنانکه گویی دیروز باغی در آنجا نبوده است! آری، ماجرای زندگی و مرگ انسان نیز مانند زندگی و مرگ همین باغ است. انسان ها روزی به دنیا می آیند، کم کم رشد می کنند، زیبا و بانشاط می شوند، آرام آرام ثروت می اندوزند و صاحب مقام و موقعیّت اجتماعی می شوند؛ تا آنجا که پس از سال ها رنج و زحمت، به آنچه دارند، دل خوش می کنند، و در حالی که به دوره ی میان سالی و پیری پا گذاشته اند، توقّع دارند زحمت های دوران جوانی شان به ثمر بنشیند و سال های زیادی در رفاه و آسایش زندگی کنند؛ امّا ناگاه با وقوع حادثه یا اتفاقی مانند بیماری، زلزله، جنگ و ...، فرصت حضورشان در سرای دنیا به پایان می رسد و فرمان کوچ شان به آخرت بلند می‌شود. در آن هنگام، انسان با حیرت و حسرت به دستاورد یک عمر زندگی اش نگاه می کند که چگونه با توفان مرگ از او گرفته می شود و هیچ چیز از آن را نمی تواند با خود ببرد. آری، این واقعیتی ست که برای تک تک انسان ها اتّفاق می افتد و همگی آن را با تمام وجود می چشند. از همین‌ رو خداوند پس از این مثال پرعبرت می فرماید: «در برابر دنیا که سرای ناپایدار است، خدا مردم را به دارالسّلام دعوت می کند.» دارالسلام، یعنی سرای سلامت و امنیّت؛ محلی که هیچ تباهی و ناامنی ای در آن وجود ندارد و برای همیشه آباد و خرّم است؛ بهشت جاودان که هیچ مرگی در آن اتّفاق نمی افتد و هر کس و هر چیز که در آن است، هیچ گاه پیر و فرتوت نمی شود؛ سرایی که به فرمان خدا، ساکنانش همیشه جوان اند و پیر نمی شوند، همیشه سالم اند و بیمار نمی‌شوند، همیشه ثروتمندند و فقیر نمی شوند، و همواره خوشحال اند و غمگین نمی شوند . امیر مؤمنان علی در سخنان زیبایی فرموده است: «ای بندگان خدا، تلاش و کوشش خویش را در این دنیا برای توشه گرفتن از چند روز کوتاه آن برای آباد کردن دوران طولانی آخرت صرف کنید؛ زیرا دنیا، سرای عمل [و توشه برداری است؛ نه سرای اقامت]، و آخرت، سرای اقامت و کیفر و پاداش است. بنابراین از دنیا دل بکنید؛ زیرا فریب خورده‏ ی واقعی، کسی است که فریب [زینت های] دنیا را بخورد؛ چرا که هر قدر هم عاشقان دنیا در باره‏ ی آن آرزوپردازی کنند، دنیا بیش از آنچه خدا برایشان مقررّ کرده، نخواهد بود؛ همان طور که خدا فرموده است: [و آنگاه این آیه‏ را تلاوت فرمود].» 📚تلاوت روزانه ۱صفحه+فایل صوتی 🌷‌-----*~*💗*~*-----🌷 #پروازتاخدا🕊♥️👇 ┏━━━🍃═♥️━━━┓   @tartilvathdir96 ┗━━━♥️═🍃━━━┛