قرآن احیاگرى در قلمرو تکوین و تشریع را یکى از صفات و اسماى حق معرفى مىکند مانند «یخرج الحى من المیت» یا «و یحیى الارض بعد موتها» یا «و جعلنا من الماء کل شىء حى» ، اما احیاگرى حضرت حق، جلت عظمته، در جامعه بشرى از طریق پیامبران صورت گرفت. آنان از ادیان پیشین تحریفزدایى کردند و معارف نوینى بر معارف آنان افزودند. به عبارت دیگر، آنان براى احیاى بشریتبه احیاى ادیان پیشین پرداختند. قرآن هدف عمده پیامبر اکرم (ص) را دمیدن روح حیات به جامعه معرفى کرده است:
«یا ایها الذین امنوا استجیبوا لله و للرسول اذا دعاکم لما یحییکم; (1) اى کسانى که ایمان آوردهاید، خداى و پیامبر را پاسخ دهید آنگاه که شما را به چیزى فرامىخوانند که زندهتان مىسازد» .
بدیهى است که با دین زنده و احیا شده مىتوان جامعه را زنده کرد. این سنت پس از رحلت آن حضرت نیز با اصل استمرار ولایت فکرى و معنوى ائمه اطهار (ع) ادامه یافت. در عهد زمامدارى یزید بدعتها و آفات فکرى و دینى به اوج خود رسیده بود و مىرفت که خورشید اسلام نبوى در پشت ابرهاى سیاه حاکمیت اموى پنهان گردد که امام حسین (ع) با گفتار و کردار خود به احیاى آن قد برافراشت. اصل احیاگرى پس از شهادت آن حضرت نیز به عنوان اساسىترین رکن در سنت گفتارى و کردارى اهل بیت (ع) تبلور یافت.
1) انفال: 24.
#ما_ملت_امام_حسینیم
#جرعه_ای_معرفت
#معرفت_قیام
#من_حامی_دینم
@aeenejan_tb
eitaa.com/aeenejan_tb