✍بعضے آدم‌هـا مثل چوب‌ خشڪ‌اند! تا عصبانے می‌شوند، آتش می‌گیرند و هـمہ جا را دودآلود می‌ڪنند. هـمہ جا را تیرہ و تار ڪردهـ، اشڪ آدم را جارے می‌ڪنند. ولے بعضی‌هـا این طور نیستند؛ مثل عودند... وقتے حرفے را می‌زنے ڪہ ناراحت می‌شوند و آتش می‌گیرند، بوے جوانمردے و انصاف می‌دهـند و «گذشت»، انگیزهـ‌ے انتقام را در آن‌هـا خاموش می‌ڪند. این است ڪہ می‌گویند: «هـر ڪس را می‌خواهـے بشناسی، در وقت عصبانیت و خشم بشناس.»