امیدوارم هر بار امیدت را گم کردی، بلد باشی دوباره پیدایش کنی. طوری که کمترین زمان را فدای نابلدی کنی. برایت آرزو میکنم بالاخره با پوست و خونت عجین بشه که در این زندگی عجیب هیچکس جز خودت به فریادت نمیرسه. این لعنتی را ممکن کن و به خودت بیشتر از هر کس و هر چیز برس. شاید در تنگناهای این مسیر تنها چیزی که به کارت بیاید این باشه که به کوله‌ات سر بزنی و در هر قدم تاکید کنی: ادامه دادن کار زنده‌هاست ... رویا ببافی و همزمان توقعت رواز خودت و آسمان بالای سرت و زمین زیر پات در منطقی‌ترین سطحِ ممکن نگه داری و به معنای کامل این جمله مراقبت کنی  از خودت ...