بالاخره یه روزی این شب صبح میشه. آخر سختیا قشنگ میشه، بالاخره امید راه خودشو به زندگی باز میکنه. بالاخره یه روز که به عقب برمیگردی‌، نگاه میکنی به تصمیماتی که گرفتی میبینی که ارزشش رو داشته. اون روز یادت نره کی تو همه‌ی این راه کنارت بود؛ کی بخاطر پیشرفتت ترکت کرد. یادت نره کی واست پل ساخت که سریع‌تر برسی و بجاش کی زیر پاتو خالی کرد. یادت نره کی ارزش تلاش کردن و کی لیاقت فراموش شدن رو داره. یادت نره بالاخره از پس چیزی که حتی فکرشم نمی‌کردی براومدی. امیدوارم به خودت بخاطر جا نزدن با وجود همه سختی هایی که پشت سر گذاشتی افتخار کنی ...