ادامه #حکمت ۱۰۴ يَا نَوْفُ إِنَّ دَاوُدَ (علیه السلام) قَامَ فِي مِثْلِ هَذِهِ السَّاعَةِ مِنَ اللَّيْلِ، فَقَالَ إِنَّهَا لَسَاعَةٌ لَا يَدْعُو فِيهَا عَبْدٌ إِلَّا اسْتُجِيبَ لَهُ، إِلَّا أَنْ يَكُونَ عَشَّاراً أَوْ عَرِيفاً أَوْ شُرْطِيّاً أَوْ صَاحِبَ عَرْطَبَةٍ وَ هِيَ الطُّنْبُورُ أَوْ صَاحِبَ كَوْبَةٍ وَ هِيَ الطَّبْلُ. اے نوف! همانا داود پیامبر (ڪه درود خدا بر او باد) در چنین ساعتی از شب بر می‌خواست و می‌گفت: این ساعتی است ڪه دعاے هر بنده‌اے به اجابت می‌رسد، جز باجگیران، جاسوسان، شبگردان و نیروهاے انتظامی حڪومت ستمگر، یا نوازنده طنبور و طبل.