بسم الله الرحمن الرحیم ادامه دروس معرفت نفس 🌀موضوع: اعتبارات عقل سلیم یکی از اعتبارات عقل سلیم، توجه است. عقل سالم آن عقلی است که در تمام کارها و افعال خودش متوجه است، آن چیزی که در معرفت نفس مهم است اینست که اگر عبد به فیوضات علوم برسد حجابها را کنار بزند، جواهر عقل و نفوس را زنده کند، یقیناً این اتصال عبد به فیوضات علوم و رفع حجاب همان توجهی است که عرفاء میگویند. شما می‌بینید طرف پایش میشکند یا آسیب می‌بیند به او میگویند مگر متوجه نبودی معلوم است ما این توجه را نمی‌گوییم توجه ی که عارف میگوید اینست که، یک اتصالی بین دل و قلبش با فیوضات ایجاد شود اگر آن حجابها کنار زده شود و اتصال ایجاد شود این را توجه گویند. در این صورت چشم بسته هم راه برود زمین نمی‌خورد آسیبی نمیبیند. ✅بعضی از بزرگان اصحاب عرفان میفرمایند: مردم می‌گویند افتحوا اعینکم حتی تبصروا چشمهایتان را باز کنید تا ببینید، ولی من میگویم اغضموا اعینکم حتی تبصروا چشمهایتان را ببندید تا ببینید. ❇️پس توجه عرفانی تمثلات نوری است، تک تک تمثلات نوری به برکت ریاضت، اراده و همت برای رسیدن به معبود بر جوهره نفس و عقل ایجاد می‌شود. وقتی اینچنین شود میگویند این شخص متوجه است و میتوان به همه فیوضات برسد. 🔆میگویند شب نوزدهم ماه مبارک رمضان سال چهلم هجری که شب ضربت ایشان بود، آقا امیرالمؤمنین (ع) در نهج البلاغه میفرماید: من خواب نبودم نشسته بودم یکدفعه دیدم رسول خدا (ص) جلو من است، ایشان که رحلت کرده بودند به ایشان شکایت کردم گفتم ماذا لقیت من امام من العود.‌.، من نمیدانم با امت تو چکار کنم؟ با اینهمه دشمنی و انحراف و لجبازیهایی که با من دارند، پیامبر (ص) فرمودند: ادعوا علیهم، نفرین کن، من عرض کردم خداوند به جای این امت یک امت بهتری به من بدهد و مرا بگیرد و بدتر از من را به آنها بدهد. دعا مستجاب میشود و حضرت (ع) همان شب ضربت می‌خوردند و بعد هم افرادی سر کار آمدند که غیر از قتل و خونریزی چیزی نبود. ↙️این که پیامبر (ص) جلو حضرت امیرالمؤمنین (ع) متمثل شدند همان توجه است. 🔷پس حقیقت توجه اینست که انسان از اوصاف جسم مجرد شود، از حالات و عوارض ماده مجرد شود نفس ما عین علم شود. چون علم وجود است وجود، جوهر و عرض نیست. لذا وقتی نفس عین علم شود قوی می‌شود از یک تنگنا بیرون می‌آید وسیع میشود. اینها مفهوم نیست بلکه حقیقت است الان این شخص خودش وجود عرشی و وجود حقیقی شده است. ✳️در آیه ١ سوره مبارکه طلاق آمده است که: يَا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاءَ فَطَلِّقُوهُنَّ لِعِدَّتِهِنَّ وَأَحْصُوا الْعِدَّةَ ۖ وَاتَّقُوا اللَّهَ رَبَّكُمْ ۖ لَا تُخْرِجُوهُنَّ مِنْ بُيُوتِهِنَّ وَلَا يَخْرُجْنَ إِلَّا أَنْ يَأْتِينَ بِفَاحِشَةٍ مُبَيِّنَةٍ ۚ وَتِلْكَ حُدُودُ اللَّهِ ۚ وَمَنْ يَتَعَدَّ حُدُودَ اللَّهِ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ ۚ لَا تَدْرِي لَعَلَّ اللَّهَ يُحْدِثُ بَعْدَ ذَٰلِكَ أَمْرًا. الا ای پیغمبر گرامی (امت را بگو) هر گاه زنان را طلاق دهید به وقت عدّه آنها (یعنی در زمان پاکی از خون حیض که در آن پاکی هم نزدیکی با آنها نکرده‌اید) طلاق دهید و زمان عدّه را (مدت سه پاکی) بشمارید، و از خدا که آفریننده شماست بترسید. و آن زنان را (تا در عدّه‌اند) از خانه بیرون مکنید و آنان نیز (بدون ضرورت) بیرون نروند مگر آنکه کار زشتی آشکار مرتکب شوند. و این احکام حدود شرع خداست و هر کس از حدود الهی تجاوز کند به خویشتن ستم کرده است. تو ندانی شاید خدا (پس از طلاق) کاری از نو پدید آرد (یعنی میل رجوع در شما حادث گرداند). 🔚 در بحار یک حدیث قدسی دارد: مَنْ‏ تَقَرَّبَ‏ إِلَيَ‏ شِبْراً تَقَرَّبْتُ إِلَيْهِ ذِرَاعاً وَ مَنْ تَقَرَّبَ مِنِّي ذِرَاعاً تَقَرَّبْتُ مِنْهُ بَاعا. اگر کسی یک وجب به من نزدیک شود من یک ذرع به او نزدیک میشوم. اگر کسی یک ذراع به من نزدیک شود من دستم را از آستین جلا و ربوبیتم بیرون می‌آورم او را می‌برم. باع اجوف واوی است از بوع که دست با کرامت را گویند. __ دانلود اپلیکیشن کتاب های آیت الله احدی در سایت زیر https://tqk.ir پایگاه حفظ و نشر آثار آیت‌الله احدی (مدظله) 🌐 @Ahadi_ir