✅ پاسخ هر چند که فکر گناه، گناه نیست، اما زمینه ساز بدی برای گناه است. تنها راه ورودی شیطان به مملکت وجودی ما، حوزه ی فکر و اندیشه است. یعنی شیطان در فکر ما وارده شده و با وسوسه های خود سعی دارد ما را به گناه و آلودگی بکشاند. 🔹حضرت علی (علیه السلام) میفرمایند: «کسی که زیاد درباره ی گناهان فکر کند، گناهان، او را به سوی خود می کشانند». 🔹کسانی که به یک باره آبروی خود را می ریزند و مبتلا به گناهان بسیار بزرگ می شوند، یک شبه به این روزگاه سیاه و سخت نمی نشینند، بلکه آنها در حوزه ی فکر و اندیشه مدام به فکر گناه بوده و افکاری شهوانی داشته اند. وقتی انسان اینگونه شد، به تدریج زشتی گناه و معصیت از ذهنش رنگ می بازد و اشتیاق گناه وجودش را فرا می گیرد. این افکار آمادگی پذیرش هر نوع فسادی را در انسان ایجاد کرده و در اوّلین های امتحان الهی انسان را در دره های مخوف گناه می اندازد. 🔹پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) می فرماید: « بدترین چیزی که بعد از کسب حرام بر شما می ترسم، شهوت خفیه است؛ إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلى‏ أُمَّتِی مِنْ بَعْدِی هذِهِ الْمَکَاسِبُ الْحَرَامُ، وَ الشَّهْوَةُالْخَفِیَّةِ.» افکار گناه آلود مهمترین امری است که موجب جای گیر شدن شهوت خفیه در درون انسان است. پس مراقب باشیم که افکار خود را از این امور خالی کرده و به جای حضور در فضای شیطانی، در فضایی معنوی و ملکوتی سیر کنیم. و به جای غوطه ور شدن در افکار نفسانی و شیطانی، خاطرات خوب و معنوی را در ویترین ذهن خود قرار دهیم. ⚜️ @Ahkaam ⚜️