امروز سر سفره ناهار یاد ظهرهای ماه رمضون افتادم که معمولا اون لحظات تو اوج گرسنگی و تشنگی بودیم، اما خبری نه از آب بود و نه غذا، و باید ساعتها منتظر اذان مغرب میموندیم. بعضی روزا گرسنگی و تشنگی انقدر بهمون فشار میورد که بارها و بارها نگاه به ساعت میکردیم و برای شنیدن صدای اذان لحظه شماری میکردیم. از خودم پرسیدم چیشده که غصه های زندگی دنیا انقدر مشغولمون کرده که به اندازه یه آب و غذا ، گرسنه و تشنه امام زمان مون نیستیم و برای غصه ظهورش بی تابی و لحظه شماری نمیکنیم.؟؟؟ یکم گشتم تو مجازی چشمم خورد به یک روایت جالب از امام محمد باقر(ع): [بدانید کسی که منتظر حکومت حق امام زمان باشد، پاداش او همانند پاداش روزه دار شب زنده دار است] حاج آقا شجاعی عزیز میگفت: علت اینکه ما اینهمه تو زندگی غصه میخوریم، اینه که غصه امام زمان مونو نمیخوریم. اگه کسی غصه امام زمانو خورد ، بخدا قسم خدا خودش غصه همه چیزو از تو دلش برمیداره. کانال سرباز جنگ رسانه#احمد_نوایی👇 ➺@ahmad_navaei [عضویت]