اربعینیات (۱)؛ التفات 🔹سال هاست به لطف خدای متعال و عنایت سیدالشهدا علیه السلام، سیل زوار در مراسم عظیم پیاده روی اربعین تصاویری از عشق، حضور و عمل را به عالم منعکس می کند. 🔸در پاسخ به این سوال که هر فرد چندبار درین برنامه حضور داشته است، پیمایش و آماری ندیده ام اما قطعا در میان میلیون ها ایرانی که در ایام پیش رو به کربلا خواهند رفت، تعداد کسانی که برای بار دوم و بیشتر می روند بسیار است. برخی شاید ده بار و بیشتر. 🔹این «تکرار» در عین اینکه سعادت و لطفی ست گرانمایه، نباید زائر را به مرحله «عادت» برساند؛ عادتی که قالب را بر محتوا برتری می بخشد و به تدریج زائر، دیگر ملتفت نیست که مشغول چه حرکت تمدنی و اجتماعی ست. 🔸عادت به فرمایش امیر المومنین علی علیه السلام بر انسان سلطنت پیدا می کند؛ «لِلعادَةِ عَلى كُلِّ إنسانٍ سُلطانٌ». منظور این نیست که شرکت در این مراسم را کنار بگذاریم تا عادت نشود چرا که این حضور حتی بدون التفات هم از اعظم اعمال است. بلکه غرض، ارتقای عمل است. 🔸اگر آماده حرکتیم، بدانیم (دائما بدانیم)؛ با این سفر همه سیئات پاک‌ می شود (ان کَانَ مَاشِیاً کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَهٍ حَسَنَهً وَ مَحَى عَنْهُ سَیِّئَهً) و ملتفت باشیم که پس از برگشت باید انسانی دگر باشیم (حدیث: یَقُولُ لَکَ اسْتَأْنِفِ الْعَمَلَ) 🔹انسان اربعینی هر سال که دوباره به این سفر می رود، قدم هایش تکراری در یک مسیر تکراری ست اما سیر صعود دارد با هر قدم و ارتقاء می دهد خودش را، همراهانش را و تمام حرکت را. @ahmad_olyaei