فکر کن یک عمر منتظر لحظه‌ای باشی که به سن قانونی برسی، بعد که رسیدی، منتظر روزی باشی که انتخاباتی، چیزی برگزار شود و نظر تو برای ملت مهم بشود، بعد که برگزار شد و مهم شدی، بروی توی حوزه‌ی انتخابیه، شانه هایت را راست کنی، سرت را بالا بگیری، انگشتت را فرو کنی توی استامپ و بعد به نشانه ی پیروزی، دو را به دوربین ها نشان بدهی، اما... خبر بدهند که رای گیری، الکترونیکی انجام می‌شود، همه جا هم نشود، توی حوزه ی انتخابیه محله ی شما می‌شود. یعنی نه تنها استامپی وجود ندارد که انگشت بزنی، که حتی توی شناسنامه ات هم مهر نمی‌زنند. یعنی هرچه آرزو بافته بودی، پَر.. و هزاران یعنی دیگر از این قبیل! حالا من می‌گویم عیبی ندارد ایرانِ جان! فدای سرت. می‌رویم و همان چهارتا دکمه را فشار می‌دهیم و بعد با همان انگشت آبی نشده مان، به نشانه ی پیروزی ، دو نشان می‌دهیم. حالا گیرم که توی حوزه ی انتخابیه ما دوربین هم نباشد. چه فرقی می‌کند؟ سر تو سلامت باشد! این چیز ها مهم نیست. آن کس که باید ببیند، خودش می‌بیند... #رای_اولی :) #شرح_حال