در سال ۱۸۷۸ بعد از اختراع دستگاه «تاکیس توسکوپ» یک چشم پزشک فرانسوی به نام «لوئیس امیل ژول » به ذهنش خطور کرد که اگر این کار در مورد کلمات هم، انجام شود ما با سرعت بالاتری کلمات را تشخیص می دهیم.
یعنی کلمات را با سرعت بیشتری از مقابل چشم عبور دهند و یا چشم با سرعت بیشتری از روی کلمات عبور کند که با این عمل و تکرار آن، چشم ما سرعت دید بالاتری خواهد داشت و ذهن هم در اثر تمرین ادراک بیشتری خواهد داشت و بدین شکل مبحث تند خوانی از «هاروارد» شروع و در سراسر دنیا بحث آموزش تند خوانی گسترش یافت.