#نورانی_بشیم🌱 عَن مُحَمَّدِ بنِ الفَضلِ النَّيسابورِيِّ عَن بَعضِ رِجالِهِ عَن أبي عَبدِ اللّه‏ِ عليه‏السلامقالَ : سَأَلَهُ رَجُلٌ عَنِ الجُبنِ فَقالَ : داءٌ لا دَواءَ فيهِ . فَلَمّا كانَ بِالعَشِيِّ دَخَلَ الرَّجُلُ عَلى أبي عَبدِاللّه‏ِ عليه‏السلام فَنَظَرَ إلَى الجُبنِ عَلَى الخِوانِ ، فَقالَ : جُعِلتُ فِداكَ ! سَأَلتُكَ بِالغَداةِ عَنِ الجُبنِ ، فَقُلتَ لي : إنَّهُ هُوَ الدّاءُ الَّذي لا دَواءَ لَهُ ، وَالسّاعَةَ أراهُ عَلَى الخِوانِ ! قالَ : فَقالَ لي : هُوَ ضارٌّ بِالغَداةِ نافِعٌ بِالعَشِيِّ ، ويَزيدُ في ماءِ الظَّهرِ . - به نقل از محمّد بن فضل نيشابورى ، از يكى از مردانش -: مردى درباره پنير از امام صادق عليه‏السلام پرسيد . فرمود : «دردى است . درمانى هم در آن نيست» . چون شامگاهان فرا رسيد ، همان مرد بر امام صادق عليه‏السلام وارد شد و نگاه خود را به پنيرى كه بر سفره بود ، افكند و پرسيد : قربانت شوم! صبحگاهان ، از تو درباره پنير پرسيدم و به من گفتى : آن ، دردى است و درمانى در آن نيست ؛ امّا اكنون ، آن را بر سفره مى‏بينم ! ؟ فرمود : «پنير ، صبحگاهان ، زيانبارْ و شامگاهان ، سودمند است و آب كمر را افزون مى‏سازد» . الكافي ، جلد 6 ، صفحه 340 ، حديث 3 ،