هدایت شده از حسین
📌 در پی انتشار کلیپی از آقای رائفی‌پور درباره شوخی‌های اهلبیت و واکنش‌هایی که به دنبال داشت موسسه مصاف توضیحاتی ارائه داد. البته توقع داریم و داشتیم که خود گوینده این سخن از خودش دفاع کند نه اینکه شاگردان و مریدان خود را جلو بفرستد. درباره این بیانیه چند نکته را عرض میکنم:
۱. نوشتند : اگرچه سخن لغو، بیهوده، دروغ و گناهآلودی هرگز از زبان مبارک اهلبیت خارج نمیشده، ولی این به‌معنای آن نیست که از تفکه و شوخی و سایر آرایه‌های کلامی که باعث تلطیف فضای مکالمه میشود، استفاده نفرمایند.
[ مگر منتقدان رائفی‌پور گفتند اهلبیت شوخی نمیکردند یا از آرایه‌های کلامی استفاده نمیکردند؟! پس این پاسخ هیچ ارتباطی نه به رائفی‌پور دارد نه به منتقدانش]
۲. نوشتند: اشاره استاد در سخنرانی به کتاب جالب، پندآموز و البته فکاهی «زهرالربیع» اثر علامه «سید نعمتالله جزایری»، از فقهای بزرگ عصر صفوی‌ست که شوخی‌هایی که حول محور پیشوایان شیعه و...، در گوشه و کنار تاریخ روایت شده، جمعآوری کردهاند. با وجود اینکه ایشان از علما و فقهای اخباری و باریک‌بین هستند، طرح مطالب این کتاب را با توجه به اینکه مصدر صدور فتاوای فقهی نخواهند بود، بلااشکال دانستهاند.
[رائفی‌پور ابتدا گفت شوخی‌های اهلبیت یک کتاب شده است. در حالیکه موضوع کتاب زهرالربیع شوخی‌های اهلبیت یا به تعبیر حضرات توجیه‌گر «حول محور پیشوایان شیعه» نیست بلکه کتاب کشکولی است که حاوی نکات تاریخی و فقهی و ادبی و... می‌باشد و تنها یک فصل آن مربوط به شوخی و مطایبه است که هیچ اختصاصی به اهلبیت هم ندارد و از قضا تعداد شوخی‌های اهلبیت بسیار کم است. لذا این پاسخ بهر حال به سود رائفی‌پور نیست. چون اگر مصدر سخنش این کتاب است روشن است اصلاً آنرا نخوانده که آنرا اشتباه معرفی کرده است و این نشان از قلّت دانش او و اطلاع ناقصش درباره این دارد]
۳. نوشتند: ظاهراً آنچه باعث بروز چنین سوءتفاهمی شده این است که استاد رائفی‌پور میگویند موضوع موردبحث امکان مطرح‌شدن در فضای عمومی را ندارد. و چنین برداشت شده که گویی سخن امیرالمومنین علیه‌السلام، پناه بر خدا به‌قدری رکیک بوده که امکان طرح آن نیست. در صورتی که آنچه باعث شده این حکایت و بسیاری از حکایات دیگر این کتاب و از جمله بسیاری از موضوعات فقهی در فضای عمومی قابل طرح نباشد، موضوع مورد سؤال و جواب است که در فضای عمومی تابو است، نه پاسخی که امام به آن می‌دهند. هرچند بدیهی است طرح این مسائل در مقام استفتا هیچ اشکالی ندارد.
[این توجیه هم مردود است زیرا رائفی‌پور بیان این شوخی‌ها را حتی در حضور افراد نود ساله قابل طرح نمیداند. روشن است نحوه بیان این آقا چنین چیزی را به ذهن شنونده متبادر کرده است و موسسه مصاف نمیتواند آنرا انکار کند]
۴. نوشتند: ای کاش بزرگواران ادامه سخنان استاد رائفی‌پور را که دقیقا همین مسئله را برای مخاطبان توضیح می‌دهند، نیز می‌شنیدند و به کلیپی تقطیع‌شده اکتفا و استناد نمیکردند. برادران عزیز آخرتی در پیش است!
[اگر آخرتی در پیش است فقط برای منتقدان نیست بلکه کسانی که سالهاست بدون تخصص لازم و دانش کافی و صلاحیت علمی هزاران سخنرانی کردند و در همه موضوعات ورود کرده و اظهار رای نمودند و خَلقی را به دنبال خود کشاندند اولی به تذکر به آخرت و حساب و کتاب اخروی است]
۵. نوشتند: توجه به شوخی و مطایبه و فکاهیات در مکان و زمان خودش و به‌قدری که به افراط و تفریط کشیده نشود(رعایت عقل و شرع) همواره موضوعیت دارد. از آن گذشته لازم است تصویری از اهلبیت برای جوانان خصوصا در عصر حاضر ارائه دهیم که در عین واقعیت، ملموس باشد. متأسفانه همچنان در میان متدینین هستند کسانی که چنان تصویر عبوس و خشک و دستنیافتنی به مردم ارائه می‌دهند که خود باعث دورشدن مردم از ساحت اهلبیت میشود.
[ این پاسخ هم هیچ ربطی به رائفی‌پور و منتقدانش ندارد. نه کسی منکر شوخی است نه مخالف فکاهی و طنز. تصویر واقعی ارائه دادن درست است ولی سخن و نحوه بیان رائفی‌پور دقیقا تصویری خلاف ارائه کرد. رائفی‌پور میتوانست خیلی عادی و بدون قسم جلاله و بدون تاکیدات مکرر بگوید برخی شوخی‌های اهلبیت را نمی‌شود هرجایی گفت چون در فرهنگ ما بیان مسائل جنسی علنی رایج نیست ولی کاری کرد که گفتار اهلبیت خیلی رکیک و مثبت هجده تصور شود. اینها نشان از آنست که رائفی‌پور علی‌رغم ادعای موسسه، با سواد رسانه و فن تبلیغ درست و دقیق آشنا نیست]
۶. نوشتند: شاهد ما بر این مدعا بخشی از سخنان مقام معظم رهبری در دفاع از شخصیت علامه جزایری، خصوصا کتاب مورد اشاره استاد رائفی‌پور است.
[بحث نه درباره شخصیت مولف زهرالربیع است نه منتقدان، کاری به مولف کتاب دارند. اینها حاشیه است برای دفاع از یک اشتباه رائفی‌پور و متاسفانه دأب همیشگی مصاف همین است که هیچگاه بیانیه‌هایش حاوی اقرار به اشتباه رئیس موسسه نیست]