بسم الله الرحمن الرحیم وَلَا تَكُونُوا كَالَّذِينَ تَفَرَّقُوا وَاخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ مَا جَاءَهُمُ الْبَيِّنَاتُ ۚ وَأُولَٰئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ عَظِيمٌ. و شما مسلمانان مانند مللی نباشید که پس از آنکه آیات روشن برای (هدایت) آنها آمد راه تفرقه و اختلاف پیمودند، که البته برای آنها عذاب بزرگ خواهد بود. #آیه 105 سوره آل عمران السّجّاد (علیه السلام)- قَدِ انْتَحَلَتْ طَوَائِفُ مِنْ هَذِهِ الْأُمَّهًِْ بَعْدَ مُفَارَقَتِهَا أَئِمَّهًَْ الدِّینِ وَ الشَّجَرَهًَْ النَّبَوِیَّهًَْ إِخْلَاصَ الدِّیَانَهًِْ وَ أَخَذُوا أَنْفُسَهُمْ فِی مَخَائِلِ الرَّهْبَانِیَّهًِْ ... وَ ذَهَبَ الْآخَرُونَ إِلَی التَّقْصِیرِ فِی أَمْرِنَا وَ احْتَجُّوا بِمُتَشَابِهِ الْقُرْآنِ فَتَأَوَّلُوا بِآرَائِهِمْ وَ اتَّهَمُوا مَأْثُورَ الْخَبَرِ مِمَّا اسْتَحْسَنُوا یَقْتَحِمُونَ فِی أَغْمَارِ الشُّبُهَاتِ وَ دَیَاجِیرِ الظُّلُمَاتِ بِغَیْرِ قَبَسِ نُورٍ مِنَ الْکِتَابِ وَ لَا أَثَرَهًِْ عِلْمٍ مِنْ مَظَانِّ الْعِلْمِ بِتَحْذِیرٍ مُثَبِّطِینَ زَعَمُوا أَنَّهُمْ عَلَی الرُّشْدِ مِنْ غَیِّهِمْ وَ إِلَی مَنْ یَفْزَعُ خَلَفُ هَذِهِ الْأُمَّهًِْ وَ قَدْ دَرَسَتْ أَعْلَامُ الْمِلَّهًِْ وَ دَانَتِ الْأُمَّهًُْ بِالْفُرْقَهًِْ وَ الِاخْتِلَافِ یُکَفِّرُ بَعْضُهُمْ بَعْضاً وَ اللَّهُ تَعَالَی یَقُولُ وَ لا تَکُونُوا کَالَّذِینَ تَفَرَّقُوا وَ اخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْبَیِّناتُ فَمَنِ الْمَوْثُوقُ بِهِ عَلَی إِبْلَاغِ الْحُجَّهًِْ وَ تَأْوِیلِ الْحِکْمَهًِْ إِلَّا أَهْلُ الْکِتَابِ وَ أَبْنَاءُ أَئِمَّهًِْ الْهُدَی وَ مَصَابِیحُ الدُّجَی الَّذِینَ احْتَجَّ اللَّهُ بِهِمْ عَلَی عِبَادِهِ وَ لَمْ یَدَعِ الْخَلْقَ سُدًی مِنْ غَیْرِ حُجَّهًٍْ هَلْ تَعْرِفُونَهُمْ أَوْ تَجِدُونَهُمْ إِلَّا مِنْ فُرُوعِ الشَّجَرَهًِْ الْمُبَارَکَهًِْ وَ بَقَایَا الصَّفْوَهًِْ الَّذِینَ أَذْهَبَ اللَّهُ عَنْهُمُ الرِّجْسَ وَ طَهَّرَهُمْ تَطْهِیراً وَ بَرَّأَهُمْ مِنَ الْآفَاتِ وَ افْتَرَضَ مَوَدَّتَهُمْ فِی الْکِتَابِ. امام سجّاد (علیه السلام) گروه‌هایی از این امّت پس از جداشدن از پیشوایان دین و درخت نبوّت خود را به اخلاص در دینداری نسبت دادند و خود را در آثار و نشانه‌های رهبانیّت قرار دادند ... و گروهی دیگر در امر ما کوتاهی کردند و به آیات متشابه قرآن احتجاج کردند و با نظر و رأی خودشان آن را تأویل کردند و اخبار رسیده از معصومین (علیهم السلام) را به خاطر برداشت‌هایی که خود پسندیدند متهم کردند. خود را در نادانی‌های شبهات و سرگردانی‌های تاریکی‌ها انداختند بدون آنکه شعله‌ای از نور قرآن و نه برداشت علمی از جایگاه‌های علم برای پرهیز داشته باشند. بازدارندگانی هستند که گمان می‌کنند از گمراهی‌شان هدایت یافته‌اند. فرزندان این امّت به چه کسی پناه برند درحالی‌که نشانه‌های دین پاک و محو شده و امّت به سبب تفرقه و اختلاف خوار شده‌اند؛ بعضی افراد بعضی دیگر را تکفیر می‌کنند حال آنکه خدای تعالی می‌فرماید: وَ لا تَکُونُوا کَالَّذِینَ تَفَرَّقُوا وَ اخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْبَیِّناتُ؛ پس چه کسی در رساندن دلیل و برهان و تأویل حکمت مورد اعتماد است به جز کسانی‌که اهل قرآن و فرزندان امامان هدایت و چراغ‌های تاریکی‌ها هستند؛ کسانی‌که خداوند به‌وسیله‌ی آن‌ها بر بندگانش احتجاج فرمود و خلقش را بی‌هدف و بدون دلیل و حجّت رها نکرد. آیا آن‌ها را از غیر شاخه‌های درخت مبارک می‌شناسید و می‌یابید همان باقی‌مانده برگزیدگانی که خداوند پلیدی و گناه را از آن‌ها دور کرده و آن‌ها را کاملاً پاک کرده و از آسیب‌ها دورشان ساخته و دوستی‌شان را در قرآن واجب نموده است.  بحارالأنوار، ج۲۷، ص۱۹۳/ کشف الغمهًْ، ج۲، ص۹۹.