قسمت اول یک روز پیامبر دست على(علیه السلام) را در دست خود گرفت و چنین گفت: «اى على! همانا تو اصل دین هستى».1 این حدیث به ما یاد مى دهد که راه را گم نکنیم، در زمانى که ما در آن زندگى مى کنیم اصل دین، اعتقاد به ولایت مهدى(علیه السلام) است وظیفه داریم هر چه بیشتر به یاد آن حضرت باشیم و براى ظهور او بیشتر دعا کنیم. اگر اعتقاد به امام زمان را از دین حذف کنیم، دیگر چیزى از دین باقى نمى ماند، امام زمان مهمترین امانت پیامبر است، پیامبر بارها به مسلمانان فرمود:«من قرآن و عترت خود را در میان شما به یادگار مى گذارم»، ما باید در مسیر او حرکت کنیم تا به رستگارى برسیم.2 آیا ارتباط قلبى ما با امام زمان آن گونه بوده است که پیامبر از ما توقع دارد؟ آیا یاد امام در زندگى ما پررنگ هست؟ در شبانه روز چقدر از آن حضرت یاد مى کنیم⁉ آیا ارتباط ما با امام زمان همانند امام زنده هست یا نه؟ من عده زیادى را دیده ام که ارتباط قلبى خوبى با امام حسین(علیه السلام) دارند ولى ارتباط قلبى با امام زمان ندارند و به این توجّه ندارند که امام زمان، زنده است و در همین دنیایى که ما زندگى مى کنیم، زندگى مى کند، او در کنار ماست، درست است که ما نمى توانیم او را ببینیم ولى او در میان ماست، چرا ما با او مانند کسى رفتار مى کنیم که از دنیا رفته است؟ چرا ما به حضور امام دقّت بیشترى نداریم؟ ما باور داریم که امامان دیگر، زنده اند، سخن ما را مى شنوند و جواب سلام ما را مى دهند ولى به هر حال، آن کسى که در این روزگار، حجّت خدا و صاحب عصر و زمان است حضرت مهدى(علیه السلام) است، ما باید با او ارتباط قلبى بیشترى داشته باشیم