قال الرضا عليه‏ السلام: کَانَ أَبِى صَلَوَاتُ ‏اللهِ عَلَیْهِ إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لاَ یُرَى ضَاحِکاً وَ کَانَتْ کَآبَه تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتَّى یَمْضِىَ مِنْهُ عَشَرَةُ أَیَّامٍ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْعَاشِرِ کَانَ ذَلِکَ الْیَوْمُ، یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِهِ وَ یَقُولُ: هَذَا الْیَوْمُ الَّذِى قُتِلَ فِیهِ الْحُسَیْنُ صَلَوَاتُ اللهِ عَلَیْهِ. ●●● امام رضا (ع) : پدرم (امام کاظم) - که درود خدا بر او باد - وقتى که ماه محرّم مى‌‏رسید دیگر خندان دیده نمى‌‏شد و غم و اندوه بر او غلبه داشت تا ده روز از محرم می گذشت و چون روز دهم فرا مى‏‌رسید آن روز، روز عزا و حزن و گریه او بود و مى‌‏فرمود: این همان روزى است که حسین که درود خدا براو باد در آن به شهادت رسید. اقبال الاعمال: ج۲، ص۵۴۴