قال الرضا عليه السلام:
کَانَ أَبِى صَلَوَاتُ اللهِ عَلَیْهِ إِذَا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لاَ یُرَى ضَاحِکاً وَ کَانَتْ کَآبَه تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتَّى یَمْضِىَ مِنْهُ عَشَرَةُ أَیَّامٍ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْعَاشِرِ کَانَ ذَلِکَ الْیَوْمُ، یَوْمَ مُصِیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکَائِهِ وَ یَقُولُ: هَذَا الْیَوْمُ الَّذِى قُتِلَ فِیهِ الْحُسَیْنُ صَلَوَاتُ اللهِ عَلَیْهِ.
●●●
امام رضا (ع) :
پدرم (امام کاظم) - که درود خدا بر او باد - وقتى که ماه محرّم مىرسید دیگر خندان دیده نمىشد و غم و اندوه بر او غلبه داشت تا ده روز از محرم می گذشت و چون روز دهم فرا مىرسید آن روز، روز عزا و حزن و گریه او بود و مىفرمود: این همان روزى است که حسین که درود خدا براو باد در آن به شهادت رسید.
اقبال الاعمال: ج۲، ص۵۴۴