اكثر قريب به اتفاق كسانى كه خدا را عبادت مى‌كنند و نماز مى‌خوانند، گرچه واقعاً به قصد پرستش و اطاعت امر خدا اين‌كار را انجام مى‌دهند، اما اين‌گونه نيست كه منافع انجام عبادت يا ضررهايى كه از ترك عبادت عايد آنان مى‌شود، در انگيزه آنان تأثير نداشته باشد. اكثر افراد نمازخوان در عين حال كه براى اطاعت امر خدا نماز مى‌خوانند، اما اين‌كار را يا به بهشت و يا براى از عذاب و جهنم انجام مى‌دهند. باورشان آمده خدايى هست و آن خدا جهنمى دارد و بى‌نمازها را به آن جهنم مى‌برد! اگر روزى خدا به اين افراد بگويد ديگر جهنمى در كار نيست، يا بى‌نمازها را به جهنم نمى‌برم، آنان ديگر نماز نخواهند خواند و هيچ عبادتى را انجام نخواهند داد! نماز خواندن برخى افراد نيز براى رسيدن به بهشت است. اين گروه براى محروم نماندن از آن پاداش‌ها است كه نماز مى‌خوانند! به طورى كه اگر بهشتى و پاداشى در كار نباشد آنان نيز هيچ‌گاه عبادتى نخواهند كرد و نمازى نخواهند خواند! البته و نماز و عبادتشان با افراد معمولى قابل مقايسه نيست. آنان در نماز و عبادت خود چشم‌داشتى به بهشت و ترسى از عذاب و جهنم ندارند. اگر خدا بهشت و جهنم هم نداشت آنان باز هم خدا را عبادت مى‌كردند. 💠از اميرالمؤمنين على(عليه السلام) نقل شده است: ما عَبَدْتُكَ خَوْفاً مِنْ نارِكَ و لا طَمَعاً فى جَنَّتِكَ لكِنْ وَجَدْتُكَ اَهْلا لِلْعِبادَةِ فَعَبَدْتك؛ خدايا! من تو را به شوق و رغبت بهشتت يا از ترس آتشت پرستش نكردم، بلكه تو را شايسته پرستش يافتم پس تو را پرستيدم.١ ۱.بحارالانوار، ج ٨ باب ٢۴روايت١ 📚 آیین پرواز ص١٨۶ @akhlaghz