آدمهای زیادی ممکنه یروزی همدیگه رو ترک کنن، ولی بنظر من کسایی که به طور واقعی و رسمی از هم جدا میشن یا کات میکنن خیلی خوش شانس ترن. چون قبلش به اندازه ی کافی عشقشون رو ابراز کردن، پارتنرشون رو در آغوش کشیدن، توی چشمای هم خیره شدن و دوست داشتن رو چشیدن و الان دیگه کنار هم نیستن. اما فکر کنم ما آدمهای بدشانس تری بودیم، هیچوقت از همدیگه دوستت دارم رو نشنیدیم، شاید هم رو در آغوش گرفتیم ولی انگار اون احساسات بیشتر شبیه یه راز بود، چیزی که هر دومون میدونستیم ولی به روی هم نمیاوردیم. ما آدمهای بدشانسی بودیم چون قبل از اینکه بتونیم باهم خاطره های واقعی بسازیم دیگه هم رو نداشتیم. انگاری سوگواری کردن برای ارتباطی که همدیگرو دوست داشتید ولی یه نقش واقعی برای هم نبودید خیلی سخت تره.