رمز جاذبۀ امیر المؤمنین به پیوند ایشان با خدا باز می گردد. پیامبر اعظم (ص) دوست داشتن علی (ع) را ایمان می شمرد 📚(صدوق، 1378 ق: 86/4)و می فرمود: «خوشا به حال کسی که تو را دوست بدارد و در دوستی راستین باشد»📚 (ابن اثیر، بی تا: 23 /4)علی (ع) در اطاعت خداوند ذوب شده بود و اشخاصی که به حق اتّصال داشتند، وی را محبوب خود می دانستند. این گروه از کوفیان معتقد به ولایت علی (ع) بودند و به منافع شخصی و قومی اعتنایی نداشتند. آنها در ابتدای بیعت با ایشان، دو بار بیعت کردند: یک بار بیعت عمومی، همراه همۀ مردم و بار دیگر بیعت خاص، با این شرط که با دوستان او دوست و با دشمنانش دشمن باشند📚 (طبری، 1408 ق: 696 /2) پیش تر به سخنان چند تن از این ایشان اشاره شد که به روشنی ارادت خاص خود را به امام ابراز داشتند. امیر المؤمنین علی (ع) در توصیف علاقه مندان و دشمنان خود چنین می گوید: اگر با شمشیر بر بینی مردم با ایمان زنم که مرا دشمن گیرد، نگیرد و اگر همۀ جهان را بر منافق ریزم تا مرا دوست بدارد، وی نپذیرد و این بدان سبب است که قضا جاری گشت و بر زبان پیامبر گرامی گذشت که فرمود: ای علی! مؤمن تو را دشمن نگیرد و منافق دوستی تو را نپذیرد📚 (اربلی، 1401 ق: 394 /1). 25)