✅#جلسه72 1396.10.19 💫برهاناً محبت به جمال و کمالِ مطلق تعلّق میگیرد. با توجّه و معرفت به مظهرِ تامِّ کمال و جمالِ الهی در مقامِ امام است که انسان «حبِّ ذاتش» منقلب به «حبُّ الله» میشود. حالتِ «کمال‌طلبی و جمال‌طلبی» بخاطر «حبِّ ذات» وجود دارد که انسان حرکتِ مشتاقانه دارد تا آن جمال و کمال را در خودش بیابد. وقتی محبّتِ ذاتی به «کمال مطلق» و «جمال مطلق» (در خداوندمتعال و ظهورِ تامّه اش در حجّت خدا) تعلّق می یابد، این حرکتِ حبّی که از «حبّ ذات» بوده بتدریج منقلب به «حُبُّ الله» می شود. انسان در این حرکتِ حبّی به فنا میرسد و ذاتِ خودش را هم متعلّق به الله می بیند. ذاتش را «عینِ ربط» به آن حقیقتِ «عینِ کمال» و «عینِ جمال» می یابد. خودش را قبل از اینکه مربوط به خودش بداند، مربوط به او می یابد. می بیند که ذاتش اول مالِ اوست، و تمامِ کمالاتِ متجلّی در وی هم اولاً و آخراً و ظاهراً و باطناً کمالاتِ خداست، و عبد در تمامِ ارکانِ وجودش «عینِ وابستگی و بندگی» به اوست. 🌸 @albaten