اگر کمان کمین کرده‌ای امان می‌داد ز تشنگی به روی دست باب،‌ جان می‌داد ز مهد،‌عهد وفا بسته بود آن عاشق و جبرئیل امین مهد او تکان ‌می‌داد اگر چه قطره‌ء خونش نریخت روی زمین ز حلق،خون به رگ و ریشه‌ء زمان می‌داد چو دید نیست به جز آه در بساط پدر ز خنده، باز تسلّی به باغبان می‌داد نگاه بی رَمَقش حرف، از عطش می‌زد ز میزبان، غم خود شرح، بی زبان می‌داد پدر به جانب بالا فشاند خون پسر و تا همیشه شفق را به آسمان می‌داد @aleyasein