*امام حسین -علیه السلام- عاشق همسر و دخترش بود* امام حسین -علیه السلام- در سروده‌ای، عشق خود را به همسرش، رباب، و دخترش، سکینه، این گونه بیان می‌فرماید: *لَعَمْرُکَ إِنِّنی لَأُحِبُّ داراً* *تَحُلُّ بِها سُکَینَةُ وَ الرَّبابُ* *أُحِبُّهُما وَ أَبدُلُ جُلَّ حالی* *وَ لَيسَ لِلاَئمی فيها عِتابُ* به جان تو سوگند! من خانه‌ای را دوست می‌دارم که سکينه و رباب در آن باشند؛ آن‌ها را دوست می‌دارم و تمام دارايی‌ام را به پای آن‌ها می‌ريزم، و هيچ کس نباید که مرا در اين کار سرزنش کند؛ (چون من واقعاً عاشق این همسر و این دختر هستم). نکتۀ مهم آن است که امام حسین -علیه السلام- نمی‌فرماید که رباب و سکینه‌ای را دوست دارم که در این خانه هستند؛ بلکه می‌فرماید عاشق خانه و در و دیوار خانه‌ای هستم که همسرم و دخترم در آن زندگی می‌کنند. وقتی امام، عاشق در و دیوار چنین خانه‌ای و خودِ خانه است، پس معلوم می‌شود که عشق او به ساکنان آن خانه و خودِ حضرت رباب و حضرت سکینه -سلام الله علیهما- چه قدر فراتر، عمیق‌تر و گسترده‌تر است. @jame_aqiq @alfavayedolkoronaieh🌱