💠جامعه‌گریزی همواره مذموم نیست «وَرَهْبانِيَّةً ابْتَدَعُوها ما كَتَبْناها عَلَيْهِمْ إِلاَّ ابْتِغاءَ رِضْوانِ اللّه» (حدید ۲۷) «ترجمه: و رهبانيتى را (ترك دنيا و انقطاع از مردم براى عبادت را) هم از خود اختراع كردند كه ما برايشان مقرر نداشته بوديم لكن (آن انتخاب) براى طلب خشنودى خدا بود.» 🔹️زندگىِ اجتماعى را با همه اهمیتى که دارد و با آن همه احکام و دستوراتى که در اسلام درباره آن داریم، نمى‌توان ارزش مطلق دانست. از این رو، در مواردى جامعه‌گریزى یا هجرت از جامعه، بهتر از جامعه‌گرایى است. در قرآن، آیاتى در ستایش از هجرت و جامعه‌گریزى داریم که البته آن‌ها بیانگر ارزش مطلق جامعه‌گریزى نیستند. 🔸️رهبانیت اصحاب حضرت عیسى‌(علیه السلام) از جمله مصادیق آن است. البته خدا بر ایشان حکم نکرده بود که حتماً تنها زندگى کنند و رهبانیت اختیار کنند؛ اما شرایط زمان طورى بود که اگر مى‌خواستند دینشان را حفظ کنند، جز این چاره‌اى نداشتند و مى‌بایست از جمع آن مردم فاسد و دین‌گریز، کناره‌گیرى مى‌کردند تا در فرصت‌هاى مناسب، در گوشه و کنار، افرادى را هدایت و اصلاح کنند و زمینه یک حرکت دینى و اصلاحى را به وجود آورند. آنان امید نداشتند که در آن جامعه فاسد بتوانند وظایفشان را به خوبى انجام دهند. از این رو، در دیرها و صومعه‌ها مخفیانه به عبادت خدا مى‌پرداختند و این، کم‌کم سنتى شد در میان پیروان حضرت مسیح‌(علیه السلام). پس مى‌توان گفت که رهبانیت، در چنان شرایطى، تنها وسیله پرستش خدا و فراهم آوردن خشنودىِ او بوده و در این صورت نمى‌توانسته است نامطلوب باشد. اخلاق در قرآن جلد سوم صفحه ۳۷ ترجمه آیه، از آیت الله مشکینی #معارف_قرآن @mesbahyazdi_ir @alfavayedolkoronaieh🌱