بعد از سقوط خرمشهر «خواهران هوروسی»، «خواهران وطن خواه»، خواهر «عارف زاده» و مریم و سایر زنان مدافع خرمشهر یک دوره فشرده پرستاری را با مدیریت شهید جهان آرا در دانشگاه پزشکی اصفهان گذرانده و آموزش‌های ضروری را یاد می‌گیرند. بعد از گذراندن این دوره در بیمارستان طالقانی آبادان مستقر می‌شوند و به عنوان مددکار و پرستار به مداوای مجروحان جنگی می‌پردازند. بمب‌های شیمیایی ناشناخته بود و «بمب دودزا» نامیده می‌شد تا سال ۶۱، عراق از بمب شیمیایی استفاده نمی‌کرد و بعد از آن نیز اغلب اوقات بمب‌های شیمیایی را با عنوان بمب دود زا معرفی می‌کردند. از اوایل سال ۶۳ تازه متوجه شدند، افرادی شیمیایی شده اند و عراق مرتب از سلاح‌های شیمیایی استفاده کرده است. مریم نیز در سال ۷۰-۶۹ که برای درمان مشکلات جسمی به پزشک مراجعه می‌کردیم، متوجه شدیم در دوران جنگ شیمیایی نیز شده است. تنگی نفس به دلیل عارضه شیمیایی، سردرد‌های شدید به دلیل موج گرفتگی، از جمله مواردی بود که مریم پس از جنگ با آن دست و پنجه نرم می‌کرد. این بیماری‌ها در طول زمان باعث بدتر شدن حال وی شده بود که در سال‌های آخر عمر وی سالی سه یا چهار بار باید در بیمارستان بستری می‌شد.